Την έχουν αποκαλέσει «Τολέδο της Ελλάδας», την έχουν απεικονίσει και στο πεντοχίλιαρο όταν ακόμη νόμισμά μας ήταν η δραχμή, ωστόσο, αν δεν την επισκεφθείτε, την ομορφιά της δεν μπορείτε να την εκτιμήσετε. Μιλάμε για την Καρύταινα της Αρκαδίας που – όχι άδικα – έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός, καθώς διατηρεί την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με τα πέτρινα διώροφα κτίρια, τις παλιές εκκλησίες και τους πλακόστρωτους δρόμους.
Είναι μοναδική η αίσθηση του επισκέπτη την ώρα που πλησιάζει με το αυτοκίνητο την Καρύταινα και επιχειρεί μάταια να αιχμαλωτίσει την ομορφιά της με τη φωτογραφική μηχανή. Σαν να μην μπορεί να αποτυπωθεί αυτό το φως που λούζει το φράγκικο κάστρο του 13ου αιώνα πάνω στον λόφο, αλλά ακόμα κι έτσι την αύρα της την κουβαλάς μαζί σου για καιρό.
Μη φοβηθείτε να ανεβείτε μέχρι την κορυφή του λόφου και να βγάλετε φωτογραφίες δίπλα στη σημαία με θέα τον οικισμό αλλά και όλη την πεδιάδα του Αλφειού. Θα νιώσετε και λίγο σαν κατακτητές, καθώς το σημείο αυτό αποτέλεσε ορμητήριο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Βλέπετε, ήταν από τα πρώτα κάστρα που απελευθερώθηκαν το 1821, αφού είχε προηγηθεί η νίκη των Ελλήνων στη μάχη της Καρύταινας. Και επειδή ήταν η πρώτη ιστορική νίκη, η περιοχή απεικονίστηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη στα παλιά πεντοχίλιαρα. Τo 1826 o Γέρος του Μωριά χρησιμοποίησε το κάστρο ως βάση στις επιχειρήσεις του κατά του Ιμπραήμ, ενώ έφτιαξε και το σπίτι του στους πρόποδες.
Μόλις κατεβείτε, είναι η ιδανική στιγμή για μία ανάσα στο Τολέδο Cafe. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε λουκουμάδες, σπιτικά γλυκά, παγωτά και σιροπιαστά – άπαιχτος ο μπακλαβάς, σύμφωνα με τη Γεωργία που ήταν μαζί μας στην εκδρομή. Εμείς, πάντως, τα τιμήσαμε δεόντως, ενώ τα παιδιά εκτίμησαν ιδιαίτερα τον χώρο της μικρής πλατείας για να στήσουν το παιχνίδι τους.
Επιστρέφουμε στην περιήγηση και στο πεντοχίλιαρο στο οποίο, αν θυμάστε, δεν διακρίνεται μόνο το κάστρο αλλά και το περίφημο γεφύρι της Καρύταινας που κάποτε συνέδεε την περιοχή με τη Μεσσηνία. Για να το βρούμε όμως χρειάστηκε προσπάθεια. Αν σας φέρει ο δρόμος προς τα δω, ρωτήστε τους ντόπιους γιατί το μονοπάτι από το οποίο μας οδηγούσε η ταμπέλα κατευθείαν πάνω στη γέφυρα ενημερωθήκαμε ότι ήταν επικίνδυνο λόγω κατάρρευσης μέρους του γεφυριού, οπότε πήραμε με τα πόδια εναλλακτική διαδρομή – όχι πάνω από δέκα λεπτά – για να φτάσουμε σε ένα από τα παλαιότερα πέτρινα γεφύρια της Πελοποννήσου (13ος αιώνας).
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις πέτρινων γεφυριών, ο θρύλος συνδέει την κατασκευή του με τη θυσία μίας γυναίκας, καθώς λέγεται ότι ο άρχοντας του κάστρου της Καρύταινας, Γοδεφρείγος Ντε Μπριγιέρ, «έχτισε» τη γυναίκα του στα θεμέλια για να στεριώσει το γεφύρι. Σε μια από τις βάσεις του γεφυριού βρίσκεται και το εκκλησάκι της Γέννησης της Θεοτόκου που αποτελεί ιδανικό σημείο για φωτογράφηση.
Η παράδοση λέει ότι στο γεφύρι υπήρχε μία μικρή σχισμή μέσω της οποίας οι διαβάτες έριχναν τον οβολό τους για το εκκλησάκι και τα νομίσματα κατέληγαν κατευθείαν πίσω από την εικόνα της Παναγίας.
Τώρα, όσο και αν σας φανεί παράξενο, ο Χρήστος κουβάλησε μαζί του τα σύνεργα του ψαρέματος και μαζί με τον Στέλιο είπαν να δοκιμάσουν ακόμα και εδώ την τύχη τους, καθώς κάτω από τη γέφυρα περνούν τα ορμητικά νερά του Αλφειού. Για το αποτέλεσμα καλύτερα μη ρωτήσετε…
Το σχόλιο της Ελίτας : Πάντως, αν είστε λάτρεις των σπορ, υπάρχει η δυνατότητα για rafting ξεκινώντας από τη γέφυρα του Ατσίλοχου ή του Κούκου όπου βρίσκεται το εντυπωσιακό φαράγγι του Αλφειού. Ωστόσο, η συγκεκριμένη κατάβαση δεν ενδείκνυται για παιδιά κάτω των 14 ετών, ενώ είναι απαραίτητη προηγούμενη εμπειρία.
Το σχόλιο του Χρήστου : Στην Καρύταινα θα ξαναπάμε.Γιατί απλούστατα δεν τη χορτάσαμε.Δεν είναι ίσως τόσο διαφημισμένη τουριστικά όσο θα ‘πρεπε όμως έχει κάτι που σε μαγεύει και την ερωτεύεσαι με την πρώτη. Και πως να μην την ερωτευτείς. Εκτός από γραφική και πανέμορφη είναι ζυμωμένη με την ιστορία και τη μνήμη των Ελλήνων. Σε τούτα τα χώματα έγινε η πρώτη μάχη της επανάστασης στις 27 Μαρτίου του 1821. Εδώ ο Γέρος του Μοριά κατατρόπωσε τους Τούρκους στην πρώτη τακτική μάχη του αγώνα.
Επίσης, η Καρύταινα και το όμορφο γεφύρι είναι βαθιά ριζωμένα στη μνήμη μας και για έναν ακόμα λόγο. Ήταν αποτυπωμένα στην πίσω όψη του πεντοχίλιαρου, του πλέον αγαπημένου ίσως ελληνικού χαρτονόμισματος. Στην μπροστινή όψη φυσικά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Το σχόλιο των παιδιών : Παρά την ομορφιά του χωριού και την περιπέτεια αναζήτησης του γεφυριού, είναι περίεργο ότι τα παιδιά επιλέγουν να θυμούνται τις άπειρες αποτυχημένες προσπάθειές μας για να πετάξουμε χαρταετό. Σ’ένα χωράφι γεμάτο αγκάθια και βάτα, χωρίς προετοιμασία – extra ουρά – και με αγοραστό προχειροφτιαγμένο χαρταετό, δύο οικογένειες προσπαθούσαμε μάταια επί ώρες. Ας είναι. Την επόμενη φορά μπορεί να σταθούμε πιο τυχεροί…
Μάρτιος 2019