Ποιος θα το’λεγε ότι στα όρια του λεκανοπεδίου και μάλιστα σε απόσταση μόλις μιας ώρας από την Αθήνα βρίσκεται ένα εκκλησάκι σε στυλ Μετεώρων! Κι αν μας θεωρείτε υπερβολικούς, ελάτε να κάνουμε μαζί τη διαδρομή για να σας το αποδείξουμε…
Τελικός προορισμός είναι η Αγία Μαρίνα στον βράχο – όνομα και πράγμα – καθώς το εκκλησάκι κρέμεται θαρρείς στην άκρη ενός γκρεμού. Κρυμμένο καλά μέσα σε μία θάλασσα από δέντρα στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας, στέκεται εκεί μόνο για τα μάτια των θαρραλέων πεζοπόρων.
Η προσέγγιση γίνεται από τον οικισμό του Αυλώνα και εδώ είναι που χρειάζεται προσοχή, γιατί η αλήθεια είναι πως ουκ ολίγες φορές χαθήκαμε μέσα στον λαβύρινθο των στενών, με αποτέλεσμα να χρειαστούμε τη βοήθεια των ντόπιων.
Στο τέλος, μετά από πολλά πισωγυρίσματα, εντοπίσαμε τον δρόμο που μας οδήγησε αρχικά στην Αγία Τριάδα και στη συνέχεια στο Εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στο Βούτημα.
Η απόσταση από τον οικισμό του Αυλώνα μέχρι εδώ είναι περίπου 6 χιλιόμετρα. Τα μισά από αυτά, βέβαια, είναι χωματόδρομος, η κατάσταση του οποίου εξαρτάται από την εποχή.
Στο ξωκκλήσι αυτό, λοιπόν, θα χρειαστεί ν’αφήσετε το όχημά σας για να ξεκινήσετε την πεζοπορία. Αφού περάσετε μία τεράστια λακούβα με νερά, 350μ. πιο κάτω πρέπει να’χετε τον νου σας για να βρείτε το μονοπάτι που οδηγεί στην Αγία Μαρίνα.
Προσοχή, προσοχή, προσοχή. Δεν το λέμε τυχαία γιατί εμείς αρχικά κινηθήκαμε προς τ’αριστερά πάνω στον χωματόδρομο για αρκετή ώρα, πριν καταλάβουμε το λάθος και αναγκαστούμε να γυρίσουμε πίσω.
Κι αυτό γιατί η μικρή πινακίδα που δείχνει την αρχή του μονοπατιού ανάμεσα στα πεύκα βρίσκεται χωμένη μέσα στα φυτά. Απ’αυτό το σημείο υπολογίστε περίπου 35 λεπτά περπάτημα με μέτρια ταχύτητα, αν δεν είστε έμπειροι πεζοπόροι ή αν έχετε μαζί σας παιδιά.
Το μονοπάτι είναι στενό και σε πολλά σημεία βραχώδες, γι’αυτό καλό είναι να φοράτε σταθερά παπούτσια, ενώ κάποια στιγμή θ’αναγκαστείτε να περπατήσετε σε απόσταση αναπνοής από τον γκρεμό, οπότε χρειάζεται αρκετή προσοχή.
Σ’όλη τη διαδρομή, όμως, θα σας ανταμείψει η θέα και το γεγονός ότι περιτριγυρίζεστε από πυκνή βλάστηση. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι βρίσκεστε στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής της περιοχής Βούτημα.
Εμείς όσο περπατούσαμε, ακούγαμε σαύρες – ελπίζουμε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο δηλαδή – πίσω από τους θάμνους, ενώ βρεθήκαμε μπροστά και σε πεσμένους κορμούς δέντρων, ευτυχώς χωρίς να εμποδίζουν τη δίοδο.
Και ξαφνικά, μέσα από το καταπράσινο χαλί που καλύπτει τα βουνά της Πάρνηθας, δειλά δειλά διακρίναμε ένα μικρό “αγιορείτικο” εκκλησάκι, εντελώς απομονωμένο πάνω σ’έναν απότομο γκρεμό.
Δέος και μια αίσθηση ικανοποίησης. Αυτό αισθανθήκαμε γιατί καταφέραμε να φτάσουμε σ’ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του νομού Αττικής.
Πρόκειται για τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς που θυμίζει εικόνες από τις πιο δύσβατες περιοχές της χώρας.
Ολοκληρώνοντας το στενό μονοπάτι, το οποίο σε όλη τη διαδρομή ξεχωρίζει από τα κόκκινα σημάδια στους βράχους, κατεβήκαμε καμιά 40αριά σκαλοπάτια και βρεθήκαμε μπροστά στο ξωκκλήσι.
Στις λίγες πληροφορίες που βρήκαμε για την Αγία Μαρίνα στο διαδίκτυο, διαβάσαμε ότι χτίστηκε πριν από 800 χρόνια από πιστούς που ήθελαν να τιμήσουν την προστάτιδα αγία των φιλάσθενων παιδιών.
Ακριβώς δίπλα από την εκκλησία θα δείτε μία πορτούλα που οδηγεί στη σπηλιά όπου βρέθηκε η εικόνα της αγίας. Μη διστάσετε να μπείτε μέχρι μέσα για να προσκυνήσετε την εικόνα, αλλά και ν’ανάψετε ένα κεράκι.
Μετά απ’όλη αυτή τη διαδρομή, η μικρή αυλή με τα παγκάκια μοιάζει πραγματικά με όαση. Είναι απαραίτητη, λοιπόν, μια στάση σ’αυτό το απόμερο και ήσυχο κομμάτι του εθνικού δρυμού, που έχει θέα το “απόλυτο πράσινο”!
Και μια ιδανική ευκαιρία ν’ανακτήσουμε δυνάμεις για την επιστροφή. Γιατί τώρα θα χρειαστούμε λίγη ώρα παραπάνω να γυρίσουμε, μιας και η διαδρομή είναι πιο ανηφορική. Υπολογίστε περίπου 45 λεπτά.
Όμως, αξίζει την προσπάθεια γιατί μέσα σε λίγες ώρες ανακαλύψαμε τα μικρά “Μετέωρα της Αττικής”…