Ένα ηφαίστειο ευθύνεται και σε αυτή την περίπτωση για έναν από τους πιο εξωτικούς προορισμούς της Εύβοιας, καθώς τα Λιχαδονήσια είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας. Μέχρι το 426 π.Χ. οι νησίδες ήταν ενωμένες με τη χερσόνησο της Λιχάδας, ώσπου τότε τμήμα των νησιών βυθίστηκε μετά από μεγάλο σεισμό.
Για τους πιο “ρομαντικούς”, βέβαια, υπάρχει και η εκδοχή της μυθολογίας που λέει ότι το όνομά τους οι Λιχάδες το οφείλουν στον Λίχα, τον υπηρέτη του Ηρακλή, ο οποίος του παρέδωσε τον ποτισμένο με δηλητήριο χιτώνα της Δηιάνειρας. Κι επειδή ο Ηρακλής άρχισε να υποφέρει και θεώρησε υπαίτιο τον Λίχα για τον χιτώνα, τον εκσφενδόνισε στη θάλασσα. Έτσι, από τα κομμάτια και το αίμα του σχηματίστηκαν οι Λιχάδες.
Πάντως, όποια εκδοχή κι αν επιλέξετε, τα Λιχαδονήσια είναι ιδανικός προορισμός για μία διήμερη εξόρμηση και η θέση τους – μεταξύ του Μαλιακού και του βόρειου Ευβοϊκού κόλπου – τα καθιστά προσβάσιμα σχεδόν για όλη την κεντρική Ελλάδα.
Άλλωστε, εδώ μπορείτε να φτάσετε με σκάφος είτε από τα Καμμένα Βούρλα είτε από την παραλία του Κάβου στη βόρεια Εύβοια. Εμείς επιλέξαμε τον δεύτερο τρόπο και στο πλοιάριο που πήραμε είχαμε και μια μικρή ξενάγηση. Οι άνθρωποι του “Lichadonisia 2” μας οδήγησαν ανάμεσα στις 7 νησίδες, τη Μονολιά, τη Μεγάλη Στρογγυλή, τη Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, τη Βαγιά, το Βορήα και το Λιμάνι.
Μας εξήγησαν ότι η κατάφυτη Μεγάλη Στρογγυλή, στην οποία έχει τοποθετηθεί φάρος, είναι η κορυφή ενός υποθαλάσσιου ηφαιστείου.
Και μας έμαθαν την ιστορία του τόπου. Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτά τα νησάκια κατοικούνταν στο παρελθόν. Μάλιστα, ο πληθυσμός τους έφτανε τους 70 κατοίκους το 1928, ενώ από τη δεκαετία του 1960 και μετά ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε.
Οι μασκότ των νησίδων είναι μία οικογένεια από φώκιες που έχουν ξεφύγει από το θαλάσσιο πάρκο της Αλοννήσου κι αν είστε τυχεροί και δεν έχει πολλή βαβούρα από τα σκάφη, θα τις δείτε κι εσείς να παίζουν στα νερά. Εμείς αρκεστήκαμε στο ναυάγιο που υπάρχει στην περιοχή. Βρίσκεται σε βάθος μόλις 6 μέτρων και ο γυάλινος πάτος του σκάφους βοηθάει να το εντοπίσσεται.
Μετά από αυτή τη μίνι ξενάγηση, φτάσαμε στην πολυφωτογραφημένη παραλία που όλοι λίγο πολύ έχουμε δει σε ταξιδιωτικά αφιερώματα. Ανήκει στο νησί της Μονόλιας και αν θέλετε να την ευχαριστηθείτε, η συμβουλή μας είναι να φτάσετε εδώ πριν από τις 11 το πρωί γιατί το μέγεθός της δεν είναι πολύ μεγάλο και οι ξαπλώστρες γεμίζουν εν ριπή οφθαλμού. Αν δεν έχετε, λοιπόν, δική σας ομπρέλα, δεν θα αντέξετε για πολλή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο.
Τα νερά της είναι ρηχά και ήρεμα, αλλά μην παρασυρθείτε και βγείτε από τις σημαδούρες. Είναι επικίνδυνο λόγω της συχνής διέλευσης σκαφών αλλά και εξαιτίας ρευμάτων για τα οποία μας προειδοποίησαν οι ντόπιοι.
Στην άκρη της παραλίας θα δείτε μαύρα βραχάκια, υπολείμματα του ηφαιστείου, κι από αυτό το σημείο μπορείτε να ξεκινήσετε μία μικρή εξερεύνηση του νησιού. Μην ανησυχείτε. Θα σας πάρει μόνο λίγα λεπτά για να δείτε ό,τι έχει απομείνει από τα κτίσματα του οικισμού καθώς και το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου.
Επιστρέφοντας με το καραβάκι στον Κάβο, ρίξαμε μια τελευταία δροσερή βουτιά και κατευθυνθήκαμε στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδας. Αυτό το ψαροχώρι έχει ανέβει πολύ τουριστικά, κυρίως επειδή πολλοί που έχουν προορισμό τα Λιχαδονήσια διανυκτερεύουν εδώ.
Η διαμονή ήταν ευχάριστη και το φαγοπότι στην ταβέρνα του Αντώνη αξέχαστο. Δεν έχουμε λόγια για τα φρέσκα ψάρια και τους μεζέδες του. Αφήστε που όλα σερβίρονται κυριολεκτικά πάνω στο κύμα…
Το σχόλιο της Ελίτας : το μυστικό για να απολαύσετε την εκδρομή στα Λιχαδονήσια είναι να μην ανεβάσετε πολύ ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών σας παίρνοντας τοις μετρητοίς τους χαρακτηρισμούς “Σεϋχέλλες, Μπαχάμες και Καραϊβική της Ελλάδας”. Ναι, τα νερά τους είναι τιρκουάζ και γαλαζοπράσινα, η παραλία αμμουδερή, αλλά τα χρώματα εξαρτώνται κι από τον καιρό ενώ συνήθως ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς.
Πάντως, οι άνθρωποι του beach bar μάς είπαν ότι η περιοχή προσφέρεται για υποβρύχιο ψάρεμα, θαλάσσια σπορ και καταδύσεις. Οπότε, μάλλον θα πρέπει να ξαναπάμε εξοπλισμένοι…
Το σχόλιο του Χρήστου : Είναι όμορφα τα Λιχαδονήσια, πολύ όμορφα. Μαγευτικά. Φυσικά και δεν θα πρέπει να τα συγκρίνει κανείς με εξωτικούς προορισμούς του ινδικού ωκεανού ή της Καραϊβικής αλλά αυτό ισχύει γενικά για τα ελληνικά νησιά που συχνά είναι ακόμα πιο όμορφα, πιο προσιτά, πιο ανθρώπινα. Αν θέλετε, πιο πρωτόγονα. Μιλάμε για μικρούς παραδείσους όμως, και ως τέτοια πρέπει να προφυλαχθούν από την πολυκοσμία. Φροντίστε να τα επισκεφθείτε χωρίς πολύ κόσμο για να τα απολαύσετε πραγματικά. Φυσικά δεν θα παραλείψω να σχολιάσω το ολόφρεσκο ψάρι που φάγαμε απέναντι στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδας όπου διανυκτερεύσαμε. Στην ταβέρνα του Αντώνη. Διάσημη η ταβέρνα, υπέροχο το περιβάλλον δίπλα στο κύμα και εξυπηρέτηση και ποιότητα που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Λέγεται ότι στην ταβέρνα δέχονται να σου ψήσουν δικά σου ψάρια. Αλλά τελικά δεν χρειάστηκε. Είναι ολόφρεσκα όλα εδώ.
Το σχόλιο των παιδιών : Πολύ φχαριστήθηκαν τα παιδιά τα ρηχά νερά. Αν και ο Βαγγέλης ακόμη κοιτάει μήπως δει καμιά τσούχτρα. Τί ήταν να το ακούσει από κάτι τουρίστες…