Αν η Αίγινα ήταν εποχή, θα ήταν σίγουρα η άνοιξη και αν ήταν γιορτή, δεν θα μπορούσε παρά να αντιπροσωπεύει το Πάσχα! Γιατί αυτή η εποχή ταιριάζει γάντι στο νησί των καλλιτεχνών.
Είναι άραγε τα αρώματα που σκορπούν οι ολάνθιστοι κήποι; Οι βόλτες με τις παραδοσιακές άμαξες δίπλα στο κύμα; Ή απλά το πιο έντονο γαλάζιο χρώμα που έχετε δει σε ουρανό; Ακόμα ψάχνουμε κι εμείς την απάντηση, αλλά ίσως εκεί να κρύβεται και η μαγεία του νησιού.
Συνήθως αυτές τις μέρες η Αίγινα βουλιάζει από κόσμο και για να περάσετε καλά, θα πρέπει πρώτα απ’όλα να φροντίσετε εγκαίρως – δηλαδή αρκετές μέρες νωρίτερα – να προμηθευτείτε ακτοπλοϊκά εισιτήρια, ειδικά για την επιστροφή και μάλιστα αν έχετε μαζί σας αυτοκίνητο. Μετά, απλά χαλαρώστε…
Τη Μεγάλη Παρασκευή οι επιλογές για τη λειτουργία του Επιταφίου είναι πολλές. Ξεχωρίζουν όμως οι τρεις επιτάφιοι της πόλης (της Μητρόπολης, της Παναγίτσας και του Αγίου Νικολάου) οι οποίοι, κάνοντας την περιφορά τους, συναντιώνται μπροστά από το Δημαρχείο.
Εκεί ψάλλεται κοινή δέηση σε μια συγκινησιακά φορτισμένη στιγμή για τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι συνήθως κατακλύζουν όχι μόνο τον παραλιακό δρόμο αλλά και τα γύρω σοκάκια. Στη συνέχεια, ο καθένας επιστρέφει στην ενορία του.
Εμείς, πάντως, έχουμε αδυναμία στον επιτάφιο της Αγίας Βαρβάρας, στον παραθαλάσσιο οικισμό του Μαραθώνα. Ο λόγος προφανής. Η πομπή των πιστών σχεδόν καθόλη τη διάρκεια βρίσκεται στην παραλία, δίπλα στο κύμα.
Μάλιστα, μαθαίνουμε ότι τα τελευταία χρόνια η περιφορά του επιταφίου γίνεται και δια θαλάσσης από νέους της περιοχής, σε μια συμβολική κίνηση ανάδειξης της ναυτικής μας παράδοσης.
Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής βρίσκει τους περισσότερους να απολαμβάνουν τους νηστίσιμους μεζέδες σε κάποιο από τα πολλά μεζεδοπωλεία με θαλασσινά του νησιού. Αγαπημένο μας στέκι ο “Μπάμπης” στην πόλη, κυριολεκτικά πάνω στην άμμο.
Ξημερώνει Μεγάλο Σάββατο, ιδανική ευκαιρία για περιήγηση. Έτσι κι εμείς ξεκινάμε από το λιμάνι και αφού περάσουμε τον αρχαιολογικό χώρο της Κολόνας και τον φάρο, φτάνουμε στο ακρωτήριο Πλακάκια και στο Λιβάδι.
Κάποιοι από μας αρχίζουν την εξερεύνηση στα βράχια της περιοχής, ενώ άλλοι κατεβάζουν τα σύνεργα του ψαρέματος και περιμένουν με τις ώρες. Όσο χρειαστεί δηλαδή για να φύγουν με γεμάτη την απόχη!
Αναχωρώντας από την παραλία και ακολουθώντας τον εσωτερικό δρόμο για την Κυψέλη, ρωτάμε τους ντόπιους πώς θα βρούμε την Όμορφη Εκκλησιά – γιατί η αλήθεια είναι ότι τα δρομάκια μοιάζουν με λαβύρινθο και η σήμανση, όπως σε όλα τα νησιά, είναι ανεπαρκής.
Πρόκειται για το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων που χτίστηκε με τετράγωνες πελεκητές πέτρες το 1289. Αποτελεί το καλύτερα διατηρημένο βυζαντινό μνημείο της Αίγινας και, αν τύχει να το βρείτε ανοιχτό, θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε τις καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του καθώς και τη σπάνια εικόνα της γέννησης του Χριστού με την Παναγία ως Γαλακτοφορούσα.
Ο δρόμος μάς οδηγεί μέχρι τη Σουβάλα, άλλοτε ένα απλό ψαροχώρι, σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι του νησιού, το οποίο όμως διατηρεί τον ήσυχο χαρακτήρα του χωρίς κοσμοπολίτικα στέκια και φασαρία.
Όποιος έχει παιδιά επιλέγει το cafe Notos για τη σκιά που προσφέρουν τα αρμυρίκια και την εύκολη πρόσβαση στη μικρή παιδική χαρά. Κι εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση γιατί εκεί η Μαριλή κι ο Βαγγέλης μένουν απασχολημένοι με τις ώρες.
Η ώρα έχει περάσει. Μην ξεχνάμε ότι είναι Μεγάλο Σάββατο και κάποιοι πρέπει να ετοιμάσουν το αρνάκι για την επόμενη μέρα. Εκτός από τον ψήστη, που έχει την ευθύνη για το πέρασμα στη σούβλα, το καλό πλύσιμο και δέσιμο του αρνιού και το αλατοπιπέρωμά του, σημαντικό ρόλο παίζει και ο βοηθός – ποιος άλλος θα επισημάνει άλλωστε τυχόν παραλείψεις; (Σε επόμενο αφιέρωμα θα αποκαλύψουμε όλα τα μυστικά του παππού Τάκη για λαχταριστό αρνάκι στη σούβλα που πλέον πέρασαν στον μπαμπά Χρήστο).
Λίγη ξεκούραση μοιάζει απαραίτητη γιατί ακολουθεί η βραδιά της Ανάστασης και, πιστέψτε μας, στην Αίγινα είναι πάντα εντυπωσιακή. Όποια εκκλησία κι αν επιλέξετε, ο εορτασμός είναι φαντασμαγορικός με τα βεγγαλικά και τις κροτίδες να δημιουργούν εκρηκτική ατμόσφαιρα και τα πυροτεχνήματα στον ουρανό να κάνουν τη νύχτα – μέρα.
Ξημερώνει Κυριακή του Πάσχα, η πιο γιορτινή μέρα της άνοιξης, κι από παντού σε κατακλύζει η τσίκνα από τα αρνιά που σουβλίζονται απ’άκρη σ’άκρη. Αρνάκι, είπαμε; Τί, μόνο; Κοκορέτσια, κοντοσούβλια και τ’αγαπημένα φρυγαδέλια, αλλά αυτά είναι για να ανοίξει η όρεξη μέχρι το κυρίως γεύμα.
Όμως, το νόημα της μέρας κάθε άλλο παρά εξαντλείται στο μενού και τις λιχουδιές. Είναι η παρέα και το νιάξιμο που κάνει αυτή τη μέρα ξεχωριστή για τους Χριστιανούς.
Έτσι, είναι διπλή χαρά όταν μοιραζόμαστε αυτές τις γιορτινές στιγμές με τον παππού Βαγγέλη, τη γιαγιά Μαρία αλλά και αγαπημένους φίλους, τη νονά Δήμητρα με τον Νικόλα και τον μικρό Στέφανο, ή τον Γιάννη και την Έφη με τη Μαργαρίτα και τον Δημητράκη.
Και μαζί τους δοκιμάζουμε το πρώτο μπάνιο στην παραλία του Μαραθώνα – με αυτοσχέδια μαγιό κάποιοι, όπως όταν ήμασταν παιδιά – για να διαπιστώσουμε ότι η θάλασσα είναι πιο ζεστή από ό,τι το καλοκαίρι.
Ή τρώμε το πρώτο παγωτό της σεζόν στην “Ακρογιαλιά”, την καφετέρια με το πιο χαμογελαστό και ευγενικό προσωπικό του νησιού.
Εναλλακτικά, οδηγούμε μέχρι την Πέρδικα, το ψαροχώρι που συνήθως σφίζει από ζωή τα ανοιξιάτικα βράδια. Κάνουμε την απαραίτητη στάση στην παιδική χαρά του οικισμού που φιλοξενείται μέσα σ’ένα μικρό καταπράσινο πάρκο και μετά κατευθυνόμαστε στο λιμανάκι για απογευματινό καφέ. Εδώ τα μαγαζιά είναι υπερυψωμένα και η θέα στη μαρίνα καταπληκτική.
Οι περισσότεροι σίγουρα νομίζετε ότι εδώ τελειώνουν και οι εορτασμοί. Αλλά, το νησί θα σας εκπλήξει για μία ακόμη φορά γιατί τη Δευτέρα του Πάσχα αναβιώνει ένα έθιμο παλιό, ευτυχώς όμως όχι ξεχασμένο. Ο “Χορός της Λαμπρής”.
Το πρωί (γύρω στις 11) το γλέντι μεταφέρεται στην Παλαιοχώρα, μπροστά από το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού. Στο πλάτωμα στήνονται τραπέζια και καρέκλες και με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής αρχίζει ο χορός.
Τον πρώτο λόγο έχουν χορευτικοί σύλλογοι του νησιού που αποτελούνται από νέα παιδιά, αλλά όποτε νιώσετε τη διάθεση, μη διστάσετε κι εσείς να ανεβείτε στην “πίστα”. Για ώρες οι ψήστες ετοιμάζουν εδέσματα και οι χοροί κρατούν μέχρι το απόγευμα.
Κι αν αισθανθείτε την ανάγκη για ένα διάλειμμα από την πολυκοσμία και τη βαβούρα, κάντε απλά μία βόλτα στον λόφο της ερειπωμένης πλέον Παλιαχώρας για να επισκεφθείτε μερικά από τα εκκλησάκια που διασώζονται (μόλις 36 από τα 350 που υπήρχαν παλιά).
Περπατώντας στα μονοπάτια θα δείτε ερείπια από τα σπίτια, τις στέρνες και το κάστρο σκαρφαλωμένα στον επιβλητικό λόφο που κάποτε αποτέλεσε καταφύγιο για τους κατοίκους κατά τις επιδρομές των πειρατών.
Και βέβαια εδώ που φτάσαμε, βρισκόμαστε μια ανάσα από το σημαντικότερο προσκύνημα του νησιού, τον Άγιο Νεκτάριο. Ένας επιβλητικός ναός, του οποίου το καμπαναριό και ο τρούλος διακρίνονται από μεγάλη απόσταση
Ο ναός συνδέεται με σκάλες με τη μονή της Αγίας Τριάδας, την οποία είχε ιδρύσει ο Άγιος Νεκτάριος. Εδώ θα δείτε αξιόλογες βυζαντινές εικόνες, ενώ υπάρχει και μικρή εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο, όπου φυλάσσονται και τα λείψανά του.
Σε πολύ μικρή απόσταση, σχεδόν απέναντι από τον Άγιο Νεκτάριο, βρίσκεται και η μονή της Αγίας Αικατερίνης. Οι περισσότεροι την προσπερνούν γιατί δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της, αλλα πρόκειται για ένα αξιόλογο γυναικείο μοναστήρι. Κι αν ρωτήσετε τις μοναχές, θα σας αφηγηθούν τον μυστηριώδη τρόπο με τον οποίο βρέθηκε κάποτε η εικόνα της Αγίας.
Πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης. Ωστόσο, πάντα φροντίζουμε να έχουμε αρκετό χρόνο για μια βόλτα στο λιμάνι και μια τελευταία στάση για λουκουμάδες ή κρέπες στο Ποσειδώνιο.
Είναι το σημείο αποχαιρετισμού και η ευκαιρία να εφοδιαστούμε με τα τοπικά προϊόντα, ξηρούς καρπούς, παστέλια, μαντολάτα, παξιμάδια, γλυκά του κουταλιού. Φυσικά όλα από φιστίκι. Τί άλλο;
