Ραφήνα

Ο ορισμός της χαλαρής Κυριακάτικης βόλτας είναι σίγουρα η Ραφήνα. Ναι, ναι. Καλά διαβάσατε. Το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Αττικής μετά τον Πειραιά, που έμενε για χρόνια στην αφάνεια, διεκδικεί μία θέση στις αγαπημένες κοντινές μας εξορμήσεις.

Άδικα μας καλούσε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ήδη από το 1987 να “πάμε στη Ραφήνα, να πνιγούμε στη ρετσίνα με γαρίδες και ουζάκια”;

Και επειδή, είμαστε σίγουροι ότι όλοι έχετε πάρει μία γεύση από τους θαλασσινούς μεζέδες στα ουζερί του λιμανιού, αυτή τη φορά είπαμε να σας ξεναγήσουμε στις υπόλοιπες όμορφες γωνιές της περιοχής.

Ξεκινάμε από τον Άγιο Νικόλαο, στον λόφο πάνω από το λιμάνι. Ένα γραφικό εκκλησάκι – σύμβολο της περιοχής, που ισορροπεί στον γκρεμό, ατενίζοντας τον νότιο Ευβοϊκό.

Χτίστηκε το 1947, ενώ από κάτω, μέσα στο παλιό γερμανικό πολυβολείο, βρίσκεται η Αγία Μαρίνα, σε ανάμνηση του Γερμανικού μπλόκου που έγινε στη Ραφήνα την 17η Ιουλίου 1944.

Εδώ, λοιπόν, σε αυτό το σημείο έρχονται χιλιάδες επισκέπτες, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, για να απολαύσουν τη θέα προς την Εύβοια, ενώ το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου αποτελεί ιδανικό σημείο για ρομαντικούς γάμους και γυρίσματα τηλεοπτικών σειρών.

Στη μικρή πλατεία μπροστά από το εκκλησάκι έχει στηθεί η προτομή του Φίλιππου Καβουνίδη, ο οποίος το 1922 προσέφερε τα πλοία του για να μεταφέρει τους καταδιωκόμενους Έλληνες της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα.

Αφού διασχίσετε την κεντρική πλατεία και πάρετε μια γεύση από το πάρκο Καραμανλή δίπλα στη θάλασσα, κάντε τον κόπο να ανεβείτε μέχρι τον λόφο της Παναγίτσας, αν έχετε διάθεση εξερεύνησης.

Σήμερα ονομάζεται και λόφος του οχυρού, καθώς στα χρόνια της κατοχής, οι Γερμανοί επέλεξαν αυτό το σημείογια να χτίσουν ένα μεγάλο οχυρό. Στόχος του ήταν να εποπτεύει όλη τη θαλάσσια περιοχή, από τον Μαραθώνα μέχρι τις ακτές της Εύβοιας, καθώς φοβούνταν αποβατική ενέργεια των συμμάχων.

Για την κατασκευή του χρησιμοποίησαν άντρες της περιοχής που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστικά έργα. Το οχυρό είχε πέντε μεγάλα κανόνια, τα οποία μεταφέρθηκαν από τη Γαλλία και μπορούσαν να χτυπήσουν ακόμη και την Εύβοια. Οι βάσεις τους σώθηκαν μέχρι και τις μέρες μας και η μία έχει μετατραπεί σε μικρό θεατράκι. Ωστόσο, τα κανόνια μετά τον πόλεμο λεηλατήθηκαν.

Οι αίθουσες του οχυρού ήταν υπόγειες και με μεγάλο πάχος στους τοίχους τους, επικοινωνούσαν με στοές και είχαν καμουφλάζ στην οροφή για να μην είναι ορατές από αεροπλάνα.

Πάντως, όπως πληροφορούμαστε, κατά την αποχώρησή τους, οι Γερμανοί ανατίναξαν το μεγαλύτερο μέρος του Οχυρού.

Από αυτό τον Λόφο ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει μια μοναδική θέα προς τη θαλασσα, ενώ εδώ έχουν διαμορφωθεί γήπεδα τένις, ακόμη και ξύλινα κιόσκια για όποιον θέλει να κάνει πικ νικ.

Το καλύτερο, όμως, σας το αφήσαμε για το τέλος. Μια βόλτα στο Δημοτικό Πάρκο Αναψυχής, όπου μικροί και μεγάλοι έχουν την ευκαιρία να χαλαρώσουν και να γεμίσουν μπαταρίες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μία ταμπέλα μας πληροφορεί πως βρισκόμαστε στην “Οδό Ευτυχίας”!

Ο χώρος έχει διαμορφωθεί μέσα σε ένα δασάκι και προσφέρει επιλογές για όλες τις ηλικίες και τα γούστα. Πρώτα απ’όλα, εδώ στεγάζονται χώροι άθλησης, όπως το κολυμβητήριο του δήμου αλλά και υπαίθρια όργανα άσκησης.

Εμείς είδαμε ομάδες αγοριών να παίζουν ποδόσφαιρο αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία που απλά βρήκαν την ευκαιρία για λίγο περπάτημα στο δίκτυο μονοπατιών που έχει διαμορφωθεί μέσα στη φύση.

Για τους πολύ μικρούς μας φίλους έχει δημιουργηθεί παιδική χαρά, βολικά τοποθετημένη δίπλα σε ένα καφέ – εστιατόριο, όπου οι γονείς μπορούν να απολαύσουν τον καφέ τους, ένα σνακ ή ένα γλυκό και ταυτόχρονα να βλέπουν τα παιδιά τους.

Τα Σαββατοκύριακα, το πάρκο πλημμυρίζει από κόσμο, μιας και πολλοί το επιλέγουν για το πάρτι των παιδιών τους, τη βάφτιση ή ακόμη και τον γάμο τους στο γραφικό πέτρινο εκκλησάκι που μοιάζει ιδανικό για φωτογραφίες. Ειδικά μπροστά από το δέντρο της ζωής.

Ωστόσο, το αγαπημένο σημείο των περισσότερων είναι το σιντριβάνι. Γιατί δεν είναι ένα απλό σιντριβάνι, αλλά ένας βραχόκηπος που περιτριγυρίζεται από εξωτικά φυτά και καταλήγει σε μια ειδυλλιακή λιμνούλα.