Φέτος, οι προετοιμασίες ξεκίνησαν αρκετές μέρες πριν από την Καθαρή Δευτέρα. Βλέπετε, ο Χρήστος θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια και σκέφτηκε να αξιοποιήσει τις ατέλειωτες ώρες της κλεισούρας φτιάχνοντας έναν χειροποίητο χαρταετό. Ούτε τα κλειστά καταστήματα δεν τον εμπόδισαν να βρει τα απαραίτητα υλικά. Κόλλες, πηχάκια, φτερά, ουρές, καλούμπα, το σπίτι μετατράπηκε σε εργαστήριο, αλλά μη ρωτήσετε για λεπτομέρειες, γιατί κρατάει επτασφράγιστα τα μυστικά του καλού χαρταετού!
Και μετά, με τον χαρταετό ανά χείρας, το σακίδιο του πικ νικ γεμάτο με τα σχετικά καλούδια και το ραδιάκι για συντροφιά πήραμε τον δρόμο για κοντινό δασάκι. Ενάμιση χιλιόμετρο με τα πόδια, αλλά όταν έχεις καλή παρέα, τί σημασία έχει η απόσταση;
Φτάνοντας από νωρίς για να πιάσουμε θέση, αρχίσαμε τις προσπάθειες να πετάξουμε τους χαρταετούς. Ποσοστό επιτυχίας 33%, μιας και ο Στέλιος με τη Γιωργία μάς εβγαλαν ασπροπρόσωπους. Για τους υπόλοιπους ο τίτλος θα μπορούσε να είναι “Χαμηλές πτήσεις”, αφού δεν μας εκανε τη χάρη ο άνεμος, όσες απόπειρες κι αν έκαναν ο Χρήστος και ο Ντίνος. Από τις 9 το πρωί μέχρι τη μία το μεσημέρι προσπαθούσαμε αλλά μάταια.
Ε, δεν είναι και για στεναχώρια. Λαγάνα, ελιές, ντολμαδάκια, χαλβάς και κρασάκι μας αποζημίωσαν, για να μην πω για τις εξερευνήσεις των παιδιών στο δάσος που τόσο είχαν ανάγκη αυτή την περίοδο.
Αν είχαμε ρίξει κι εκείνο τον χορό που μας υποσχέθηκε ο Γιάννης… Αλλά, ας αφήσουμε κάτι και για την επόμενη φορά.