Το ταξίδι είναι το μόνο πράγμα που μας κάνει «πλουσιότερους». Η φράση ανήκει σε ανώνυμο, πρωτίστως όμως, κάθε ταξίδι μάς φέρνει πιο κοντά στα εσώψυχα του εαυτού μας, διευρύνει τους ορίζοντες της σκέψης μας, μας κάνει να σκεφτούμε πιο βαθιά τις επιθυμίες μας και τι αξίζει τελικά να ζούμε. Το λες και επένδυση στη Ζωή: στη γνώση και στις πέντε αισθήσεις. Μερικές φορές, το «ταμειακό διαθέσιμο» ενός ταξιδιού είναι οι αξέχαστες στιγμές από ένα μέρος, που έγιναν δυνατές ιστορίες.
Ανατολή με τα «θέματα σου», έλεγε κάποιος.
Η Τουρκία είναι μια τεράστια χώρα με μεγάλες αντιθέσεις, γεγονός που την κάνει ιδιαίτερα ελκυστική, αλλά έχει κι άλλους λόγους να την επιλέξει κάποιος για περιηγητικό τουρισμό. Οι εναλλαγές του τοπίου κάθε 100-150χιλ, η προφορά της γλώσσας που διαφέρει από πόλη σε πόλη, τα ήθη και τα έθιμα, η κουλτούρα, η ένδυση, ακόμη και ο διαφορετικός τρόπος παρασκευής του ίδιου φαγητού.
Ξεκινώντας από τη νοτιοανατολική Τουρκία, που είναι πραγματικά μια εμπειρία ζωής, πρώτος σταθμός: τα Άδανα, η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, με πληθυσμό περίπου 3 εκατομμύρια και πολλά δυτικότροπα στοιχεία. Όντας έδρα για νατοϊκές βάσεις και για μεγάλες εταιρείες ξένων συμφερόντων, τα Άδανα θεωρούνται από τους βασικούς βιομηχανικούς και αγροτικούς πυλώνες της χώρας.
Αεροπορικώς από την Κωνσταντινούπολη σε δύο περίπου ώρες φτάνω στο αεροδρόμιο Σακίρπασα και από εκεί με λεωφορείο κατευθύνομαι στο κέντρο της πόλης. Οδικό δίκτυο και μεταφορικά μέσα δομημένα και ακριβή στην ώρα τους, βουλεβάρτα και μεγάλες λεωφόροι καθαρά και περιποιημένα, ενώ στη διαδρομή προς το κέντρο της πόλης αριστερά και δεξιά υπάρχουν αντιπροσωπίες, βιοτεχνίες και κίνηση.
Πρώτη στάση σε ένα από τα πολλά ξενοδοχεία στο κέντρο και από εκεί, περπατώντας στην παλιά πόλη με τα γραφικά σοκάκια, τα παλαιοπωλεία, τις λοκάντες με παραδοσιακά γλυκά και φαγητά, τα παλιά αρχοντικά, τα ιστορικά τζαμιά, φτάνω στο Ουλού τζαμί (σ.σ. Ulu:μεγάλο, στα τουρκικά) του 16ου αιώνα με μιναρέ και πύλη από λευκό και μαύρο μάρμαρο, παρέα με ένα ποτήρι σαλγκάμ (παραδοσιακό ρόφημα από γογγύλι), που παίρνω από έναν πλανόδιο μικροπωλητή, φουλ στη βιταμίνη και την ενέργεια.
Δίπλα σχεδόν στο Ουλού τζαμί, υψώνεται ο εντυπωσιακός- ιδίως το βράδυ φωτισμένος- Μεγάλος Πύργος του Ρολογιού, που κτίστηκε στο 1881.
Ανατολή σημαίνει παζάρια! Πολύχρωμοι πάγκοι με όλων των ειδών τα μπαχάρια, ποικιλία από πραμάτειες, «παζαρλίκ» (διαπραγμάτευση) στις τιμές και ατελείωτο αλισβερίσι, αμανέδες από ηχεία, μυρωδιές καπνού από ναργιλέδες, φωνές εμπόρων, εσοχές για τσάι στα όρθια, σιμίτια (κουλούρια), ενώ κάπου-κάπου ακούγεται από τα τζαμιά η φωνή του μουεζίνη να καλεί σε προσευχή. Ατμόσφαιρα μοναδική.
Για παντός είδους πληροφορίες, από διευθύνσεις και αξιοθέατα έως ιστορικά στοιχεία και το ωράριο λειτουργίας διαφόρων χώρων τέχνης, απευθύνομαι μόνο σε ντόπιους κατοίκους. Γνωρίζουν καλύτερα από κάθε τουριστικό οδηγό τα πάντα και είναι τόσο πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, όσο αρμόζει στην τουρκική φιλοξενία.
Συνεχίζοντας το σεργιάνι, φτάνω στον ποταμό Σεϊχάν, που περνάει από τα Άδανα πριν εκβάλλει στη Μεσόγειο. Διασχίζω περπατώντας την πέτρινη ιστορική γέφυρα Τασκιοπρού με τις 14 καμάρες – σύμβολο των Αδάνων, από τις παλαιότερες του κόσμου.
Στην όχθη του ποταμού Σεϊχάν δεσπόζει το επιβλητικό τζαμί Σαμπάντζι με 6 μιναρέδες, το μεγαλύτερο της πόλης. Έργο τέχνης, που στον περιβάλλοντα χώρο του απλώνεται ένα τεράστιο πάρκο ιδανικό για χαλαρό περπάτημα και ποδήλατο, με λουλούδια, δένδρα, αλέες με σιντριβάνια, ένας πνεύμονας πρασίνου στην πόλη. Δεξιά και αριστερά στην όχθη του ποταμού Σεϊχάν, παραδοσιακά καφενεδάκια που σερβίρουν τσάι και καφέ, ενώ οι πιο ρομαντικοί επιλέγουν βόλτα στο ποτάμι με καραβάκια ή ποδήλατα θαλάσσης.
Μια απόδραση από την πολύβουη πόλη, είναι οι φυσικοί καταρράκτες και οι λίμνες στην περιοχή Egner (Ενέρ) 15 χιλ περίπου έξω από τα Άδανα. Γαλήνη, όπου υπάρχει νερό…
Τα Άδανα με το ιστορικό κέντρο, αλλά και τη νέα πόλη με τη μοντέρνα πολεοδομία, τις βίλες, τα πανεπιστήμια, τα πολυτελή μαγαζιά, τα εμπορικά κέντρα, τα παζάρια, τα τζαμιά, τις αρμένικες εκκλησίες, τα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες, τα κέντρα διασκέδασης με έντονη νυχτερινή ζωή, τα τεράστια πάρκα που εκτείνονται σε διάφορα σημεία στο κέντρο και περιφερειακά της πόλης, τα στάδια, τα εστιατόρια, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα μουσεία, είναι ένα πολιτιστικό, θρησκευτικό και πληθυσμιακό μείγμα, όπου συμβιώνουν αρμονικά η Ανατολή με τη Δύση και που δεν εξαντλούνται μέσα σε λίγες γραμμές.
Από τα μέρη που αξίζουν να επισκεφθεί κανείς είναι το κάστρο Γιλάν Καλέ ή Κάστρο των Φιδιών, μεσαιωνικό κάστρο που πιθανολογείται ότι χτίστηκε από τους Αρμένιους στις αρχές του 12ου αιώνα, το Αρχαιολογικό Μουσείο των Αδάνων με τα υπέροχα ρωμαϊκά ψηφιδωτά, καθώς και άλλα σημαντικά εκθέματα περιόδων όπως η Νεολιθική, η Βυζαντινή, κ.α. και η ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Αγίου Παύλου που χτίστηκε το 1870.
Κάθε μέρος στην Τουρκία, ιδίως στον τουρκικό νότο, έχει το κεμπάπ του. Το καυτερό, Άδανα κεμπάπ, είναι ένα από τα πιο νόστιμα και διάσημα πιάτα και συνοδεύεται απαραιτήτως με αϊράνι για να «σβήνει την κάψα». Η πόλη είναι συνώνυμη και με μια άλλη διάσημη γκουρμεδιά: το τζιγέρι ή αλλιώς το συκώτι, που ψήνεται στα κάρβουνα όπως το κεμπάπ, σε λάμες από σίδερο. Παρέα με το τοπικό ρόφημα, σαλγκάμ!
Συνεχίζοντας οδικώς το ταξίδι, σε άριστο εθνικό οδικό δίκτυο και μετά από τρεισήμισι περίπου ώρες προς τα νοτιοανατολικά, στα σύνορα με τη Συρία, φθάνω στην Αντιόχεια, που μαζί με την πόλη Γκαζίαντεπ έχουν το καλύτερο φαγητό της Τουρκίας.
Κείμενο – Φωτογραφίες: Βάνα Στέλλου