Όσοι με ξέρουν καλά έχουν καταλάβει ότι τα ταξίδια μου είναι από εκείνα της χαλάρωσης και της ραστώνης (κάπου χαμένη σε μια ξαπλώστα να κοιμάμαι).
Προσωπικά, επειδή εδώ και 20+χρόνια ταξιδεύω προκειμένου να πάω στον τόπο γέννησής μου για να δώ τους γονείς μου και τους συγγενείς μου, το ταξίδι είναι συνώνυμο της …ελευθερίας. Σαν να βγαίνω απο το “κλουβί”.
Κάπως έτσι, μάθαμε να ταξιδεύουμε και με τα διδυμάκια μας που έκαναν το πρώτο τους ταξίδι σε ηλικία… 35 ημερών. Ο Στέλιος αγαπάει την οδήγηση και μαζί έχουμε “μασήσει” πολλά χιλιόμετρα.
Η πανδημία και η καραντίνα ωστόσο μας στέρησαν πολλές εξορμήσεις και τα παιδιά έφτασαν πλέον 5 χρονών.
Εξοικιωμένοι με τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, αποφασίσαμε να πάμε στα….χιόνια.
Μόνο που απο χιόνια δεν έχουμε …ιδέα! Όμως οι ενδοιασμοί μπήκαν στην …άκρη και είπαμε “πάμε να το ζήσουμε” και αυτό.
Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις 10 το πρωί (κλασσικά αργά) και βγήκαμε στην εθνική οδό Αθηνών -Κορίνθου με κατεύθυνση το χιονοδρομικό κέντρο Ζήρειας, στα Τρίκαλα Κορινθίας.
Έχοντας πληρώσει τρία διόδια και ξοδέψει γύρω στα 20 ευρώ βενζίνη, φτάσαμε στον προορισμό μας σε δύο ώρες.
Παρκάραμε στο parking του χιονοδρομικού και – όπως όλοι – φορέσαμε γάντια, μποτάκια, σκουφάκια και ό,τι είχαμε σε αδιάβροχο.
Νοικιάσαμε δυο έλκυθρα για τον Τάσο και τον Αντώνη έναντι 10 ευρώ το ένα (αφήνεις ταυτότητα) για όλη την ημέρα. Περπατήσαμε 10 λεπτά και ανεβήκαμε στην καφετέρια να βρούμε τραπέζι να πιούμε ενα καφεδάκι …βρε αδερφέ χαχα! (τιμές Αθήνας)
Με το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα να “χτυπάει” 100%, και τον ήλιο να σου καίει το πρόσωπο, ήπιαμε δυο γουλιές και αποφασίσαμε να μπούμε στη …μάχη
Τσουλάγαμε τα παιδιά και τα γέλια μας αντηχούσαν στην πλαγιά.
Ανεβοκατεβαίναμε στην πίστα σαν να ήμασταν έφηβοι και μετά απο πολύ καιρό επιτέλους δεν περνάγαμε το χρόνο μας μπροστά απο μια οθόνη υπολογιστή ,τηλεόρασης ή κινητού (ούτε θυμάμαι πού το είχα).
Η ευεξία που νιώθεις, η χαρά του παιχνιδιού, σού δίνουν ανάσες ελευθερίας απο τη σκληρή και εξαντλητική καθημερινότητα.
Μέχρι τις 17.00 το απόγευμα -οπότε και κλείνει το χιονοδρομικό-ζήσαμε μεγάλες στιγμές με τους μικρούς μας μπόμπιρες ….
Ο Τάσος αναρωτιόταν σε πόσο υψόμετρο βρισκόμαστε…(1550μ) και ο Αντώνης τράβαγε το φρένο του έλκυθρου και επιδιδόταν σε… τούμπες
Φυσικά η ημέρα έκλεισε με γουρουνοπούλα στα Μεσαία Τρίκαλα γιατί στο ταξίδι πρέπει να τις γεύεσαι όλες τις απολαύσεις.
Επιστρέψαμε το βράδυ με όρεξη για μια ακόμη δύσκολη εβδομάδα αλλά γεμάτοι με εικόνες που γράφουν…. αναμνήσεις.
Υ.ΣΤα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έχουν σχέδια.Προσωπικά δεν μου έχουν βγει ποτέ. Έτσι κάνω ….σχεδία τη διάθεσή μου και μαζί με τα αγόρια μου “αιφνιδιάζουμε” τις μέρες μας….
Κείμενο – φωτογραφίες: Έρη Πανάγου (δημοσιογράφος)