Αύγουστος 2019
Είπαμε στους φίλους μας ότι ετοιμαζόμαστε για Σαββατοκύριακο στα Τριζόνια και από το έκπληκτο βλέμμα τους καταλάβαμε ότι οι περισσότεροι είχαν στο μυαλό τους το γνωστό έντομο που μας συντροφεύει με τον ήχο του τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού.
Ε, λοιπόν, τα Τριζόνια είναι νησάκι στον Κορινθιακό Κόλπο με έκταση μόλις 2,5 τ.χιλ. και ανήκουν στον νομό Φωκίδας. Και το πιο σημαντικό απ’όλα, στο νησί απαγορεύονται κάθε είδους οχήματα, αλλά επιβάλλεται η πεζοπορία. Γι’αυτό, πάρτε μαζί σας άνετα παπούτσια και όχι μόνο σαγιονάρες.
Μέσα σε περίπου τρεις ώρες με το αυτοκίνητο φτάσαμε μέσω της γέφυρας του Ρίου – Αντιρρίου στην περιοχή Χάνια Δωρίδος, απέναντι από το νησάκι. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο (υπάρχει τόσο ιδιωτικό πάρκινγκ όσο και άφθονος δωρεάν δημόσιος χώρος) και με τα σακίδια στον ώμο μπήκαμε σε βαρκάκι που μας μετέφερε στα Τριζόνια.
Αν δείτε πλήθος κόσμου να περιμένει στο λιμανάκι, μην ανησυχήσετε γιατί τα δρομολόγια τους καλοκαιρινούς μήνες είναι πολύ συχνά. Απλά, φροντίστε να έχετε μαζί σας ψιλά, γιατί το κόστος μεταφοράς ανέρχεται σε ένα ευρώ.
Μόλις σε πέντε λεπτά βρεθήκαμε σε έναν μικρό παράδεισο. Μας υποδέχθηκαν ένα λιμανάκι με έντονα παραδοσιακό χρώμα, παιδιά που έκαναν βουτιές από μια παρακείμενη ξύλινη πλατφόρμα και φιλόξενοι κάτοικοι που πρόθυμα μας έδωσαν οδηγίες για να βρούμε το ξενοδοχείο μας, το Hotel Trizonia Beach, με θέα στον κόλπο και κυριολεκτικά ένα βήμα από ένα τόσο δα παραλιάκι.
Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου μάς έδειξαν σ’ένα μικρό χάρτη τις παραλίες του νησιού καθώς και τα μονοπάτια που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε και έτσι ξεκινήσαμε για τα Άσπρα Χαλίκια στο νότιο μέρος. Υπολογίστε περίπου 30 λεπτά περπάτημα γιατί όλο και κάπου θα σταματήσετε για φωτογραφίες.
Πρώτα απ΄’όλα, στη μαρίνα του νησιού. Μα, θα μου πείτε, μια σταλιά τόπος και διαθέτει μαρίνα; Φυσικά, αφού πρόκειται για ένα άριστα προφυλαγμένο φυσικό λιμάνι, τo οποίο όλο και πιο συχνά επιλέγουν για διανυκτέρευση σκάφη αναψυχής που ακολουθούν την πορεία από τον Αργοσαρωνικό και το Αιγαίο προς την Πάτρα και το Ιόνιο ή αντίστροφα.
Αλλά, στο θέμα μας και πάλι. Λόγω των πολύ ισχυρών ανέμων εκείνες τις μέρες, τα κύματα στα Άσπρα Χαλίκια ήταν απαγορευτικά για μπάνιο, οπότε αλλάξαμε πορεία. Στα μισά του δρόμου της επιστροφής, κινηθήκαμε προς τα δυτικά και την παραλία Καψάλες.
Όμως, εδώ απαιτείται προσοχή για να μη χαθείτε. Επειδή, πρώτα απ’όλα στο σημείο που πρέπει να στρίψετε δεν υπάρχει ταμπέλα και δεύτερον ο χωματόδρομος καταλήγει σε βίλες – απ’ότι μάθαμε κυρίως ξένων. Εκεί θα πρέπει να κινηθείτε γύρω από τους φράκτες των σπιτιών και μετά από λίγο το μονοπατάκι θα σας οδηγήσει σε μία πανέμορφη κόκκινη παραλία.
Υπάρχει ακόμη μία εναλλακτική για μπάνιο. Αναφερόμαστε στη μεγαλύτερη παραλία του νησιού με κοκκινωπή αμμουδιά που βρίσκεται στη θέση Πούντα, νοτιοανατολικά από το λιμάνι.
Η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος ξεκινάει από τον χωματόδρομο περιμετρικά της μαρίνας και μετά από μια πορεία περίπου 30 λεπτών μέσα από συκιές, αμυγδαλιές, σχίνους, ελιές, πουρνάρια και κεδροκυπάρισσα συναντά τη λεία αμμουδιά της Πούντας που στη μέση έχει ένα μοναχικό φουντωτό κέδρο – όσο πιο νωρίς πάτε τόσο περισσότερες πιθανότητες έχετε να βρείτε χώρο στη σκιά του.
Για όσους πάλι δεν θέλουν να περπατήσουν υπάρχει η πλαζ του νησιού που ξεκινάει μετά την τελευταία ταβέρνα. Από εκείνο το σημείο αρχίζει και το μονοπάτι που φτάνει έως το ακρωτήρι Κόχειλας.
Κάναμε τη διαδρομή αργά το απόγευμα για ν’αποφύγουμε την πολλή ζέστη αλλά και για να δούμε το ηλιοβασίλεμα, καθώς το μονοπάτι ακολουθεί τη βόρεια ακτογραμμή, ανάμεσα σε πλούσια δασική βλάστηση, με θέα στη στεριά της Δωρίδας και τους οικισμούς Χανίων και Γλυφάδας.
Όμως, αρκετά με το περπάτημα. Μας άνοιξε η όρεξη. Και επειδή αυτό το νησί φημίζεται για τα φρέσκα ψάρια και εμείς είμαστε γνωστοί ψαροφαγάδες, καθίσαμε στην ταβέρνα «Καλυψώ».
Κι ένα έχουμε να πούμε : μπουκιά και συχώριο! Τις ώρες της λιγούρας τα παιδιά επέλεξαν το Ancora για πίτσες, κρέπες αλλά και εξαιρετικό πρωινό, ενώ κοκτέιλ ήπιαμε στο πολυεπίπεδο Island στην άλλη άκρη του λιμανιού (καλά, μη φανταστείτε ένα λεπτό απόσταση είναι)!
Και για να μην αδικήσουμε τους φίλους μας που μπέρδεψαν τα Τριζόνια με το έντομο, μπορεί και να μην έπεσαν τελικά και τόσο έξω, καθώς η μία από τις τρεις εκδοχές για την ονομασία του νησιού έχει να κάνει με το ομώνυμο ζωύφιο.
Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, το όνομα αποτελεί παραφθορά του τριονήσια, όνομα που περιέγραφε το σύμπλεγμα των Τριζονίων που περιλαμβάνει τρία κύρια νησιά (Αγ. Ιωάννης, Πλανέμι και Πρασούδι), ενώ υπάρχει και η εκδοχή πως το όνομα προέρχεται από τις τρεις ζώνες, δηλαδή από τα τρία σημεία πρόσβασης στο νησί. Διαλέγετε και παίρνετε…
Κι επειδή, ως γνωστόν, είμαστε αχόρταγοι, είπαμε και στον δρόμο της επιστροφής να ρίξουμε μια βουτιά. Όχι όπου κι όπου όμως. Αλλά στην παραλία Σεργούλας – απέναντι από τα Τριζόνια – με τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, το λευκό βοτσαλάκι και τα δέντρα που χαρίζουν σκιά σχεδόν σε όλο της το μήκος.
Οι επιλογές σε ταβερνάκια, καφετέριες και ενοικιαζόμενα δωμάτια είναι αρκετές. Για την ιστορία, ο παραθαλάσσιος οικισμός, ο οποίος απέχει 23 χιλιόμετρα από τη Ναύπακτο, παλιά ονομαζόταν “Μύλοι” γιατί εδώ υπήρχαν πολλοί νερόμυλοι που αξιοποιούσαν τα πλούσια νερά της περιοχής, αλλά και “Κάμπος” λόγω της μικρής πεδιάδας την οποία διασχίζει ο Σεργουλοπόταμος.
Το σχόλιο της Ελίτας : Αν σνομπάρετε τα Τριζόνια επειδή δεν ανήκουν σε κάποιο γνωστό σύμπλεγμα νησιών ή δεν είναι αρκετά κοσμοπολίτικα για σας, ένα έχω να σας πω. Ολόκληρος Ωνάσης είχε βάλει το νησί στο μάτι για να το αγοράσει, αλλά τζίφος. Πώς νομίζετε ότι κατέληξε στον Σκορπιό;
Το σχόλιο του Χρήστου : Σε αυτό το νησάκι το αυτοκίνητο το αφήνεις… απέναντι. Μαζί και τις έγνοιες.
Το περπατάς ολόκληρο μέσα από μονοπάτια και χωμάτινους δρόμους μακρυά από τον “πολιτισμό”
Μπορείς επίσης να φας στην πλατεία (ταβέρνα Καλυψώ) τον πιο νόστιμο σαργό σε τιμή … σαρδέλας και σε ένα φιλικό φιλόξενο περιβάλλον.
Το σχόλιο των παιδιών : Τα Τριζόνια ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που τα παιδιά διαφώνησαν μεταξύ τους. Ο Βαγγέλης ξετρελλάθηκε με τους χωματόδρομους και τον ποδαρόδρομο – άλλωστε είναι πρώτος στις δοκιμασίες survivor. Από την άλλη, η Μαριλή θα ήθελε αυτοκίνητα και περισσότερο κόσμο.
Άντε, τώρα να τους ευχαριστήσεις και τους δύο…