Να το βλέπεις τόσα χρόνια στην τηλεόραση, να βρίσκεται μόλις μία ώρα και 40 λεπτά από την Αθήνα και να μην το έχεις επισκεφθεί ποτέ. Γίνεται; Δεν γίνεται, σκεφτήκαμε, και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία κανονίσαμε φθινοπωρινή Κυριακάτικη εκδρομή.
Πού καλέ; θα αναρωτηθείτε. Μα, στο τηλεοπτικό Κολοκοτρωνίτσι που δεν ονομάζεται βέβαια Κολοκοτρωνίτσι αλλά Καρυά και δεν βρίσκεται στην Αρκαδία, όπως στο «Καφέ της Χαράς», αλλά στην Αργολίδα. Και είναι μάλιστα από τα ελάχιστα, αν όχι το μοναδικό ορεινό χωριό του νομού.
Ο οικισμός βρίσκεται στους πρόποδες του Αρτεμισίου, σε υψόμετρο 700 μέτρων, και για να φτάσετε εκεί, αρκεί να βγείτε από την εθνική Κορίνθου – Τρίπολης στον κόμβο της Στέρνας και σε 15 χιλιόμετρα θα απολαμβάνετε τον παραδοσιακό χαρακτήρα και τη φυσική ομορφιά της περιοχής.
Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η πλατεία με τη βρύση, από την οποία αξίζει να γεμίσετε τα μπουκαλάκια σας δροσερό νερό, και ακριβώς από πάνω ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (1230).
Και μπορεί το χωριό, όπως είπαμε, να μην ονομάζεται Κολοκοτρωνίτσι, ωστόσο σχέση με τον οπλαρχηγό έχει, καθώς αυτή είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Γιαννάκου Νταγρέ, πρωτοπαλίκαρου του Κολοκοτρώνη, με σημαντική προσφορά στον απελευθερωτικό αγώνα. Γι’αυτό και στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας δεσπόζει ο ανδριάντας του.
Από αυτό το σημείο ανηφορίσαμε προς το δημοτικό σχολείο – μονοθέσιο παρακαλώ – και αφού θαυμάσαμε τη θέα, αποφασίσαμε να πάρουμε το μονοπάτι για τους νερόμυλους. Με μια μικρή δυσκολία πρέπει να ομολογήσουμε γιατί τα παιδιά φοβήθηκαν ένα αδέσποτο σκυλί – φύλακα του χωριού.
Στην άκρη, λοιπόν, του οικισμού βρήκαμε τα ερείπια των παλιών νερόμυλων, όπου εργάζονταν παλιά οι κάτοικοι της περιοχής. Ακόμα και αν δεν είστε λάτρεις της πεζοπορίας, θα χρειαστείτε ελάχιστα λεπτά για να φτάσετε στον πρώτο νερόμυλο, γι’αυτό μην τα παρατήσετε.
Μπαίνοντας μέσα, θα δείτε μια αναπαράσταση παλιού νερόμυλου και επεξηγηματικές πινακίδες για τον τρόπο λειτουργίας του.
Από αυτές μάθαμε ότι ο πιο παλιός νερόμυλος λέγεται «υδραλέτης» και αναφέρεται ήδη από τον Στράβωνα και ότι εκτός από δημητριακά χρησιμοποιούνταν ως ταμπακόμυλος, μπαρουτόμυλος καθώς και για το άλεσμα οικοδομικών υλικών.
Μάλιστα, μετά την επανάσταση του 1821, στην Ελλάδα υπήρχαν 6.000 νερόμυλοι, από τους οποίους οι 5.500 περιήλθαν στο δημόσιο, κατεστραμμένοι όμως κατά τα τρία τέταρτα.
Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία. Κατηφορίζοντας πάλι προς το κέντρο του χωριού, περάσαμε από τον «Φούρνο της Καρυάς» που στην ταμπέλα του αναφέρεται και ως Κολοκοτρωνίτσι. Ωστόσο, με λύπη μάθαμε ότι πλέον είναι κλειστός, από τότε που ο ιδιοκτήτης του έφυγε από τη ζωή.
Φτάνοντας πάλι στην πλατεία, οι ντόπιοι μάς είπαν ότι το συμπαθέστατο γαϊδουράκι μπροστά από τη βρύση που ακούει στο όνομα Ήρα μπορεί να μας πάει όπου θέλουμε και για όση ώρα θέλουμε μόλις για 5 ευρώ.
Ωστόσο, μιας που είχε μεσημεριάσει, ήταν επιβεβλημένη μια στάση για φαγητό. Και τι φαγητό! Παϊδάκια και λουκάνικο από ντόπια κρέατα στην ταβέρνα Αρτεμίσιο κάτω από τα πλατάνια. Μπουκιά και συχώριο, στην κυριολεξία!
Φεύγοντας, ακολουθήσαμε την αντίθετη πορεία, προς τη Νεστάνη, για 7 χιλιόμετρα, μέχρι την πηγή Μπρακατσάκι. Ο δρόμος βατός και μόνο στα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα χωματόδρομος, με θέα όμως στα γύρω βουνά που σε αποζημιώνει…
