” Πάνω στους Δελφούς, αφού περάσεις το χωριό, και σε φέρει ο δρόμος μπροστά στο τέμενος, έχεις το αίσθημα πως μπήκες σ’έναν τόπο ξεχωρισμένο από τον άλλο κόσμο”.
Αυτά έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης για τους Δελφούς και η αλήθεια είναι πως, όταν φτάνει κανείς σ’αυτή τη γωνιά του νομού Φωκίδας, έχει έντονη την αίσθηση ότι βρίσκεται σε έναν τόπο ιδιαίτερο. Στο κέντρο της γης; Ίσως. Άλλωστε, εδώ συναντήθηκαν, σύμφωνα με την παράδοση, οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας για να υποδείξουν το κέντρο της.
Όπως και να’χει, πάντως, είναι από τους αρχαιολογικούς χώρους που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθεί κανείς με τα παιδιά του και μια καλή ευκαιρία για να δουν με τα μάτια τους αυτά που για χρόνια μαθαίνουν θεωρητικά στο σχολείο.
Επειδή όμως η εξερεύνηση του χώρου απαιτεί χρόνο και κυρίως περπάτημα, επιλέξτε μία μέρα χωρίς πολλή ζέστη, φορέστε άνετα ρούχα και παπούτσια και ετοιμαστείτε να κάνετε βουτιά στην ιστορία! Εμείς είχαμε την τύχη σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο να έχουμε για παρέα τον Νίνο, τη Μαρία και τον Θοδωρή που έδειξαν μεγάλη αντοχή και υπομονή…
Η καρδιά των Δελφών χτυπάει στο Ιερό του Απόλλωνα, αλλά για να φτάσετε εδώ, θα περπατήσετε στην Ιερά οδό, ακολουθώντας τα βήματα ισχυρών ανδρών των αρχαίων χρόνων που ζήτησαν τη συμβουλή του ιερού για πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα. Κατά μήκος της οδού υπήρχαν κάποτε βάθρα με αναθήματα – μερικά εκ των οποίων φιλοξενούνται στο μουσείο – καθώς και Θησαυροί, μικρά οικοδομήματα που έχτιζαν οι πόλεις -κράτη για τα αφιερώματά τους.
Σημείο στο οποίο όλοι σταματούν για φωτογραφία είναι ο λίθινος ομφαλός της γης και φυσικά ο Ναός του Απόλλωνα. Πρόκειται για τον τρίτο κατά σειρά ναό που χτίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ., καθώς οι δύο προηγούμενοι καταστράφηκαν απο πυρκαγιά και σεισμό. Στο άδυτό του στεγαζόταν το πιο γνωστό μαντείο της αρχαιότητας όπου η Πυθία έδινε τους περίφημους χρησμούς. Ως γνωστόν, τα λόγια της ήταν ακατανόητα, γι’αυτό και ερμηνεύονταν από το ιερατείο. Ακόμα κι έτσι όμως, πολλές φορές οι χρησμοί παρέμεναν διφορούμενοι.
Πόσοι από εμάς όμως γνωρίζουν ότι λίγοι ήταν οι πιστοί που προλάβαιναν να πάρουν χρησμό, καθότι η Πυθία χρησμοδοτούσε μόνο 9 φορές τον χρόνο, κι έτσι κατέφευγαν στην κληρομαντεία; Έπαιρναν δηλαδή για απάντηση στην ερώτησή τους μόνο ένα “ναι” ή ένα “όχι” κι αυτό αφού οι ιερείς έριχναν κλήρο για την απάντηση.
Ανηφορίζοντας κι άλλο στον λόφο, βρεθήκαμε στο Θέατρο με την υπέροχη θέα. Φανταστείτε να παρακολουθείτε εδώ παραστάσεις και μπροστά σας να απλώνεται όλη η κοιλάδα του ποταμού Πλειστού, έχοντας την αίσθηση ότι αιωρείστε ανάμεσα στους βράχους των Φαιδριάδων.
Κι επειδή δεν τα έχετε δει όλα στον αρχαιολογικό χώρο, κάντε λίγο κουράγιο και ανηφορήστε λίγο ακόμα μέχρι το Στάδιο, όπου διεξάγονταν γυμνικοί αθλητικοί αγώνες αλλά και μουσικές εκδηλώσεις. Μόνο τότε μπορείτε να κατηφορήσετε προς το μουσείο των Δελφών, λίγο πριν την είσοδο από την οποία μπήκατε.
Μία έφορος αρχαιοτήτων μάς είχε πει κάποτε ότι τα μουσεία πρέπει να τα βλέπουμε με τους ρυθμούς των παιδιών για να τα ευχαριστιούνται κι εκείνα και να τους μένουν εικόνες. Ακολουθήσαμε, λοιπόν, τη συμβουλή της και από το Μουσείο των Δελφών, όπου στεγάζεται μία από τις πλουσιότερες συλλογές της αρχαιότητας, ξεχωρίσαμε τα σημαντικότερα εκθέματα.
Σταθήκαμε, πρώτα απ’όλα, στην επιβλητική Σφίγγα. Με ύψος 2,32 μ., σώμα και πόδια λιονταριού, στήθος και φτερά πουλιού και πρόσωπο ανθρώπου, το αφιέρωμα των κατοίκων της Νάξου τραβάει τα βλέμματα.
Στη συνέχεια, υπάρχουν δύο κούροι που ταυτίζονται με τον Κλέοβι και τον Βίτωνα, γιους ιέρειας της Ήρας, που αφιερώθηκαν από το Άργος, αλλα και ο “Κίονας με τις χορεύτριες” με ύψος 13 μ. Σημαντικό έκθεμα είναι, επίσης, ο Ομφαλός, σύμβολο του ιερού των Δελφών, που βρισκόταν στο άδυτο του Ναού του Απόλλωνα.
Ωστόσο, αυτό που όλοι περιμένουν να δουν είναι ο Ηνίοχος που βρισκόταν πάνω σε άρμα. Εντυπωσιάζει ο χιτώνας που φορά αλλά κυρίως τα μάτια. Το λευκό τους χρώμα είναι απο σμάλτο, η ίριδα από καστανόχρωμη ημιπολύτιμη πετρα και η κόρη από μαύρη πέτρα.
Πολλοί πιστεύουν ότι κάπου εδώ λαμβάνει τέλος και η επίσκεψή τους στην περιοχή των Δελφών. Ε, λοιπόν, σας συμβουλεύουμε να βρείτε χρόνο να περπατήσετε και στον οικισμό που σας υποδέχεται με τον χαρακτηριστικό του πλάτανο στην είσοδο. Αφήστε το αυτοκίνητο κάπου εδώ και ανεβείτε την οδό Απόλλωνος μέχρι τον πολιούχο Άγιο Νικόλαο και το σπίτι του Άγγελου Σικελιανού.
Κι επιστρέψτε από την οδό Φρειδερίκης όπου συγκεντρώνεται όλη η ζωή με τους ξενώνες, τα εστιατόρια και τις καφετέριες. Αγαπημένο σημείο του οικισμού, καθώς λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει μια εκδρομή στην περιοχή ως φοιτητές.
Εμείς κάναμε μια στάση στο εστιατόριο “Το πατρικό μας” που, όπως μάθαμε, διαβάζοντας την ιστορία του, ξεκίνησε να χτίζεται από τον μαστρο-Δημήτρη το 1860, μαζί με τα πρώτα σπίτια του χωριού. Η θέα που προσφέρει το μπαλκόνι του μέχρι τον Κορινθιακό κόλπο και το Γαλαξείδι σού κόβει την ανάσα και σου ανοίγει… την όρεξη – αυτό το αρνάκι φρικασέ ακόμη το θυμόμαστε!
Το σχόλιο της Ελίτας και του Χρήστου: Μετά από μία γεμάτη μέρα στον αρχαιολογικο χώρο, στο Μουσείο και στον σύγχρονο οικισμό, θα’λεγε κανείς ότι χορτάσαμε. Αυτό πίστεψαν και οι φίλοι μας. Αμ, δε. Το καλύτερο σάς το αφήσαμε για το τέλος. Όσες φορές κι αν έχουμε έρθει στους Δελφούς, δεν μπορούνε να φύγουμε αν δεν βγάλουμε φωτογραφία στον Ναό της Αθηνάς Προναίας με τη Θόλο – είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό ιερό από οποιοδήποτε άλλο. Έτσι και τώρα, λίγο πριν σουρουπώσει και ο φύλακας κλείσει την πύλη, βαλθήκαμε να τρέχουμε στο μονοπάτι για να προλάβουμε το τελευταίο φως της ημέρας. Μόνο ο Βαγγέλης είχε το κουράγιο να μας ακολουθήσει (εκτέλεσε και χρέη φωτογράφου). Τώρα μπορούμε να πούμε ότι είδαμε τους Δελφούς…
Το σχόλιο των παιδιών : θα περιμέναμε ότι μια μονοήμερη σε αρχαιολογικό χώρο δεν θα ενθουσίαζε τα παιδιά, αλλά εκείνα, όταν τα ρωτήσαμε τί τους έκανε εντύπωση, ξεχώρισαν δύο σημεία του ιερού χώρου. Η Μαριλή τον λίθινο ομφαλό της γης και ο Βαγγέλης τον ναό της Αθηνάς. Τουλάχιστον δεν πήγε χαμένο το τρέξιμο που ρίξαμε για να τον προλάβουμε ανοιχτό…
