Μια μικρή Βοϊδοκοιλιά. Έτσι μοιάζει από ψηλά η Μυλοκοπή, η παραλία του Κορινθιακού κόλπου που απέχει μόλις μιάμιση ώρα από την Αθήνα και θυμίζει καρτ ποστάλ από τροπικά νησιά.
Όμως, μη βιάζεστε να ετοιμάσετε ομπρέλες και τα συναφή. Γιατί στον μικρό αυτό παράδεισο θα ταλαιπωρηθείτε λίγο για να φτάσετε, καθώς, αν δεν έχετε 4×4, θα χρειαστεί να κάνετε μέρος της διαδρομής με τα πόδια.
Για του λόγου το αληθές, εμείς ξεκινήσαμε μια Κυριακή πρωί οικογενειακώς για εκδρομή στην περιοχή με όλες τις απαραίτητες προμήθειες – ομπρέλα, ψάθες, σνακ, νερό και ψυγειάκι – γιατί, όπως είναι φυσικό, στην παραλία δεν θα βρείτε τίποτα.
Περάσαμε το Λουτράκι, συνεχίσαμε για Περαχώρα και στη διασταύρωση που συναντήσαμε, στρίψαμε αριστερά προς Ηραίο και λίμνη Βουλιαγμένης. Στη συνέχεια, κινηθήκαμε προς την επαρχιακή οδό Σχίνου – Αλκυόνας και μετά από λίγο συναντήσαμε το σημείο απ’ όπου έπρεπε να μπούμε στο δάσος.
Πολλοί είναι αυτοί που αφήνουν τα οχήματά τους μόλις αρχίζει ο χωματόδρομος. Εμείς, ως πιο θαρραλέοι, συνεχίσαμε για ένα χιλιόμετρο, μέχρι τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, όπου όμως με δυσκολία θα βρείτε χώρο να αφήσετε το όχημά σας. Κι από εκεί, φορτωμένοι με τα απαραίτητα κινήσαμε για τον προορισμό μας.
Ένα χιλιόμετρο χρειάστηκε να περπατήσουμε, αλλά καθόλου δεν το βαρυγκομήσαμε γιατί το τοπίο είναι μέσα στο πράσινο, ενώ η παραλία μάς αποζημίωσε και με το παραπάνω.
Αφήστε που ουσιαστικά δεν μιλάμε για μία αλλά για δύο παραλίες, καθώς η Μυλοκοπή χωρίζεται από ένα κομμάτι γης σε δύο ακτές, τη Μικρή και τη Μεγάλη Μυλοκοπή, εξίσου όμορφες και εξωτικές και οι δύο.
Η πρώτη είναι αμμώδης με ψιλό χαλίκι, ενώ η δεύτερη διαθέτει βραχώδεις σχηματισμούς και σχιστόπλακες στο μεγαλύτερο μέρος της, ακόμη και στον βυθό, που λέγεται ότι σχηματίστηκαν από παλαιότερους σεισμούς.
Ωστόσο, και οι δύο διαθέτουν κρυστάλλινα νερά με τιρκουάζ χρώμα, ενώ το ειδυλλιακό τοπίο συμπληρώνει το πευκοδάσος στην πίσω πλευρά που προσφέρει την απαιτούμενη σκιά σε όσους επιλέγουν να διανυκτερεύσουν με σκηνές.
Απ’ό,τι μάθαμε, επίσης, η Μυλοκοπή είναι η αδυναμία των δυτών και όσων διαθέτουν γιοτ, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που δοκιμάζουν να ψαρέψουν με καλάμι ή ψαροντούφεκο ή απλά εξερευνούν τον βυθό με τη μάσκα τους.
Κι επειδή δεν μένουμε στα λόγια, Χρήστος και Βαγγέλης πέρασαν στην πράξη και βάλθηκαν να ανακαλύψουν τα μυστικά του βυθού. Τί βρήκαν; Παραδοσιακές παγίδες για ψάρια που οι γνώστες τις αποκαλούν κιούρτους. Με απλά λόγια, πρόκειται για σιδερένια κλουβιά με ένα άνοιγμα για να μπαίνουν μέσα τα ψάρια.
Ε, σ’αυτό το σημείο είναι που νιώσαμε μια λιγούρα και είπαμε να αποχωρήσουμε σιγά σιγά. Άλλωστε, η ανάβαση δεν είναι τόσο γρήγορη και εύκολη όσο η κατάβαση. Θέλει τον χρόνο της…