Καμιά φορά οι πιο ωραίες εκπλήξεις σε περιμένουν σε μέρη που δεν έχεις σχεδιάσει να επισκεφθείς. Αυτό συνέβη και με το Lindau, ένα νησάκι στη γερμανική πλευρά της λίμνης Constance.
Εδώ η ζωή κυλάει με αργούς ρυθμούς και η πόλη σου δίνει την αίσθηση ενός ατέλειωτου πάρκου αναψυχής με καταπράσινες εκτάσεις, πολυσύχναστες καφετέριες, μπαρ και αθλητικές δραστηριότητες.
Εδώ, λοιπόν, ήταν που δώσαμε ραντεβού με τη Μαριλή και την ομάδα της, προερχόμενοι από τις λίμνες της Ιταλίας και την Ελβετία. Και νιώσαμε αμέσως σαν στο σπίτι μας. Με τα γαλανόλευκα από τις φανέλες των παιδιών να κυριαρχούν σ’αυτή τη γωνιά δίπλα στα αυστριακά σύνορα, τα γέλια και τις φωνές μας να τραβούν την προσοχή του κόσμου – εύκολο είναι να ελέγξουμε το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο;
Πήραμε μία φούξια ομπρέλα, έτσι για να ξεχωρίζουμε μέσα στη μαυρίλα της περιοχής γιατί, αν και Ιούλιος, ο καιρός έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά της Κεντρικής Ευρώπης, και ξεκινήσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες αλά Φρεντ Αστέρ (μόνο κάτι από το ταλέντο του μας έλειπε).
Το tour άρχισε, από πού αλλού; Από το λιμάνι, γιατί, όπως λέει ο Χρήστος, μόνο όταν είναι δίπλα στο νερό προσανατολίζεται! Εκεί βρίσκεται στην είσοδο ένας πέτρινος φάρος και ένα Βαυαρικό λιοντάρι με το βλέμμα στη λίμνη, ενώ στην αποβάθρα κυριαρχεί το Mangturm, ένα παλιό παρατηρητήριο.
Περπατώντας στα στενά δρομάκια, την προσοχή μας τράβηξε το Παλιό Δημαρχείο που διαβάσαμε ότι, όταν αναμορφώθηκε, είχε προκαλέσει την οργή του κόσμου γιατί ο καλλιτέχνης που ανέλαβε το έργο απεικόνισε τον χορό του θανάτου και τη μάχη της Γης με τον Ουρανό. Πάντως, σήμερα αποτελεί αγαπημένο σημείο των τουριστών.
Η Maximilianstrasse με τα μαγαζιά της είναι εμπορικό κέντρο και σημείο συνάντησης. Πρόκειται για ένα καλντερίμι, στρωμένο με βότσαλα από την εποχή του Μεσαίωνα, τμήματα του οποίου φέρουν ονομασίες από επαγγελματικές συντεχνίες.
Τέλος, αυτό που προκαλεί εντύπωση στο νησί είναι το Thieves Tower. Θεωρήσαμε ότι θα πρόκειται για κάποιο ρομαντικό πύργο έτσι όπως τον είδαμε με τα πολύχρωμα πλακίδια, ωστόσο πέσαμε τελείως έξω. Κάποτε εκεί στεγάζονταν οι φυλακές της πόλης…
Το σχόλιο της Ελίτας :
Τελικά η μεγαλύτερη δυσκολία όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό είναι να βρεις κάτι να φας αν πεινάσεις το βράδυ γιατί σχεδόν όλα είναι κλειστά. Όταν, λοιπόν, κατά τις 9 το βράδυ το στομάχι μας διαμαρτυρήθηκε, Έλληνας περαστικός που κατάλαβε την απόγνωσή μας μάς έδωσε τη λύση. Μας πρότεινε το Zur Alten Werft Biergarten, υπαίθρια μπιραρία με κλασικά γερμανικά λουκάνικα και πάγκους στην πλατεία, και επειδή κι εδώ η κουζίνα έκλεινε, μας εξυπηρέτησε ακριβώς απέναντι το Zur Alten Werft (μάλλον για αδερφάκι του πρόκειται, αν κρίνω από την ονομασία).Έ λληνας ο υπεύθυνος στο πρώτο, Σέρβος στο δεύτερο. Άρωμα από Βαλκάνια στην καρδιά της Ευρώπης…
Το σχόλιο του Χρήστου :
Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει…
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνη την βραδιά στο Lindau.
Ήταν η πρώτη φορά που περνούσα τα γερμανικά σύνορα και η μοίρα το ‘φερε να το κάνω ζωσμένος τα γαλανόλευκα ενώ η ιαχή Ελλάς-Ελλάς πρέπει να ακούστηκε μέχρι το … Βερολίνο.
Στο Lindau καταφέραμε να φτάσουμε σούρουπο.
Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να τα έχουμε παρατήσει ή να είμαστε τελείως εξαντλημένοι.
Κι αν όχι εμείς, τουλάχιστον ο μικρός Βαγγέλης.
Από το πρωί που ξεκινήσαμε από τις λίμνες του Ιταλικού βορρά, διασχίσαμε χιλιάδες χιλιόμετρα οδικού δικτύου για να φτάσουμε μέχρι εδώ.
Περάσαμε τα ιταλοελβετικά σύνορα, διασχίσαμε την Ελβετία από το επαρχιακό δίκτυο των Άλπεων. Περάσαμε τα σύνορα για την Αυστρία για να εγκατασταθούμε στο όμορφο χωριό Egg, και πάνω που οδεύαμε προς Dornbirn όπου, επιτέλους, θα συναντούσαμε τη Μαριλή, μαθαίνουμε από την προπονήτριά μας τη Νάνσυ ότι έχουν πάει με τα παιδιά εκδρομή στη λίμνη, στην όμορφη γερμανική πόλη Lindau.
Τι κι αν θα ‘πρεπε τώρα να περάσουμε και πάλι σύνορα και να μπούμε σε μια τέταρτη χώρα μέσα σε μια μέρα.
Ακόμα κι ο (λογικά) ταλαιπωρημένος Βαγγέλης δεν είχε αντίρρηση.
Σημασία είχε μόνο να μπορέσει να συναντήσει επιτέλους την αδερφή του.
Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει…
Τα καταφέραμε και …
τις σφιχτές ελληνικές αγκαλιές που ακολούθησαν, δεν μπορούν να τις αποτυπώσουν ούτε οι φωτογραφίες.
ΥΓ: μετά από τόσα χιλιόμετρα αυθημερόν σε 4 διαφορετικές χώρες, μοιραία έρχεται η σύγκριση του οδικού δικτύου των χωρών αυτών.
Λοιπόν η Γερμανία είναι στην κορυφή αφού:
Οι δρόμοι είναι άνετοι με τις σωστές σημάνσεις που δεν μπερδεύουν τον οδηγό.
Τα όρια κυκλοφορίας δεν είναι υπερβολικά χαμηλά όπως στις γειτονικές χώρες της κεντρικής Ευρώπης ενώ στην Autostrada δεν υπάρχουν καν όρια ταχύτητας.
Διόδια δεν υπάρχουν (τουλάχιστον εγώ δε συνάντησα) αλλά δεν υπάρχει και το γελοίο χαράτσι της Βινιέτας που υπάρχει σε Ελβετία και Αυστρία.
Τέλος, κι επειδή όλοι οι Έλληνες σίγουρα μπερδεύεστε στα αστεία roundabouts του εξωτερικού…
Λοιπόν. Υπάρχουν κι εδώ roundabouts αλλά εδώ τα πράγματα είναι σωστά.
Στα roundabouts που συνάντησα εδώ υπάρχει άλλη λωρίδα κυκλοφορίας για αυτόν που μπαίνει και άλλη για αυτόν που είναι εντός.
Έτσι μάλιστα..
Το σχόλιο των παιδιών : Μπορεί να χρειάστηκαν 330 λέξεις στο παραπάνω κείμενο για να περιγράψουμε την ομορφιά του Lindau και τα αξιοθέατα που μας έμειναν αξέχαστα, αλλά τα παιδιά χρησιμοποίησαν μόνο μία προσπαθώντας να ανασύρουν αναμνήσεις από την περιοχή. «Παγωτό» ήταν η μαγική λέξη για τη Μαριλή που ως γνήσια Ταυρίνα συνδυάζει πάντα τα μέρη με κάτι φαγώσιμο και δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τη βελουδένια γεύση που δοκίμασε στη Gelateria Ottimo. «Λιοντάρι» για τον Βαγγέλη που μαγνητίζεται από τον βασιλιά των ζώων και εντυπωσιάστηκε από το βαυαρικό λιοντάρι στο λιμάνι. Άβυσσος η ψυχή των παιδιών…
…Συνέχεια από το κείμενο “Bregenz”
Το road trip συνεχίζεται στο κάστρο Neuschwanstein…