“Το μυστικό που έπαψε να είναι μυστικό”. Αν έπρεπε να δώσουμε έναν τίτλο στο κείμενο, σίγουρα αυτός θα ταίριαζε περισσότερο για τον καταρράκτη της Ραπεντώσας. Κι αυτό γιατί, αν αποφασίσετε να επισκεφθείτε τον δεύτερο και λιγότερο γνωστό καταρράκτη της Πεντέλης Σάββατο ή Κυριακή, μάλλον θα χρειαστεί να στηθείτε στην ουρά για μία φωτογραφία! Χωρίς υπερβολή.
Σε αυτό, βέβαια, συμβάλλει και η αρκετά εύκολη πρόσβαση, μιας και δεν απαιτείται καμιά πεζοπορική εμπειρία για να φτάσετε ως εδώ. Οι δρόμοι που οδηγούν στο μαγευτικό αυτό σημείο πολλοί. Εμείς, όμως, επιλέξαμε τον πιο βατό για να μην έχουμε και γκρίνια από τα παιδιά.
Ξεκινώντας από τη Διονύσου – Νέας Μάκρης, κι αφού περάσουμε τη διασταύρωση του Αγίου Πέτρου, στρίβουμε στον δρόμο που οδηγεί στον χώρο διαλογής απορριμμάτων Μαραθώνα. Η άσφαλτος γίνεται βατός χωματόδρομος και εμείς συνεχίζουμε την οδήγηση μέχρι τη φάρμα Moo, το σημείο δηλαδή που αφήνουμε το αυτοκίνητό μας.
200 μέτρα πιο κάτω, το μονοπάτι μάς φέρνει μπροστά στο ρέμα της Ντάρδιζας – η ονομασία σημαίνει “μικρή αχλαδιά” – το οποίο και διασχίζουμε κάθετα για να βρεθούμε στο απέναντι μονοπάτι. Η πορεία που θα ακολουθήσουμε βρίσκεται σε εύκολο χωματόδρομο χωρίς κλίση.
Στην αρχή περπατάμε παράλληλα με το ρέμα και διαπιστώνουμε ότι η περιοχή προσπαθεί να αντισταθεί στην ερημοποίηση, παρά τις πυρκαγιές των προηγούμενων δεκαετιών και το μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε το 2009 με τη φωτιά που ξεκίνησε από το Γραμματικό κι έφτασε μέχρι την Πεντέλη.
Περίπου ένα χιλιόμετρο πιο κάτω συναντάμε το ρέμα της Βαθιάς Χούνης που ξεχωρίζει από μια πυκνή συστάδα πλατανιών. Περνάμε απέναντι και συνεχίζουμε ακάθεκτοι την πορεία μας.
Κι εκεί που περπατάμε ξένοιαστοι στη μέση του χωματόδρομου, να’σου ένα κομβόι από τζιπάκια. Ζευγάρια, παρέες, οικογένειες μέσα σε σκονισμένα οχήματα που έχουν γίνει ένα με το τοπίο, ενώ λίγο πιο κάτω, από κρυμμένα μονοπάτια που διασχίζουν το ρέμα εμφανίζονται ξαφνικά ομάδες νεαρών με μηχανές motocross.
Τις χαζεύουμε για λίγο μέχρι που την προσοχή μας τραβάει το φράγμα της Ραπεντώσας, ονομασία που στα αρβανίτικα σημαίνει “τόπος των γουρουνιών”, ενώ όσο προχωράμε η θέα γίνεται πανοραμική.
Όπως πληροφορούμαστε, το φράγμα κατασκευάστηκε το 2004 από την ΕΥΔΑΠ, έχει μήκος 145 μέτρα και ύψος 39 μ. με στόχο να σταματήσουν οι πλημμύρες στην περιοχή του Μαραθώνα όπου κατέληγαν τα νερά από τα ρέματα της περιοχής. Ευχάριστη έκπληξη είναι η λίμνη που έχει σχηματιστεί μπροστά από το φράγμα, ιδιαίτερα εντυπωσιακή την άνοιξη.
Άλλο ένα χιλιόμετρο πιο κάτω ο δρόμος διακλαδώνεται. Το αριστερό παρακλάδι έρχεται από τον οικισμό της Ραπεντώσας, αλλά εμείς παίρνουμε το δεξί που μας οδηγεί στον καταρράκτη. Μετά από σύντομη διαδρομή καταλαβαίνουμε ότι πλησιάζουμε στον προορισμό μας από τον ήχο του νερού στο ρέμα και από την πυκνή βλάστηση.
Έχουμε μπει στην τελική ευθεία, καθώς πλέον περπατάμε παράλληλα με το ρέμα, αν και κάποιοι πιο θαρραλέοι δοκιμάζουν να περάσουν από μέσα προχωρώντας αντίθετα στη ροή, γεγονός που προϋποθέτει να έχετε τα κατάλληλα παπούτσια.
Πρώτη στάση κάνουμε σε μια μικρή λιμνούλα με κρυστάλλινο νερό και πλατάνια, ιδανικό σημείο για ξεκούραση αλλά και φωτογραφίες, ειδικά αν ανεβείτε στα βράχια. Στα παιδιά, πάντως, μεγάλη εντύπωση έκαναν οι χιλιάδες γυρίνοι που κολυμπούν στα νερά της.
Αφού πάρουμε δυνάμεις, συνεχίζουμε την πορεία μας. Το μονοπάτι είναι πλέον πιο στενό και η πεζοπορία γίνεται λίγο πιο survivor με πεσμένους κορμούς και καλαμιές να κλείνουν τον δρόμο. Τίποτα extreme όμως.
Ακόμα και τώρα ο καταρράκτης είναι καλά κρυμμένος από τα μάτια των επισκεπτών. Ωστόσο, αρχίζει να τον προδίδει ο δυνατός θόρυβος του νερού , ώσπου επιτέλους γίνεται ορατός, μόνο όμως όταν έχουμε πλησιάσει αρκετά.
Στο τελευταίο πέρασμα μέσα από το ρέμα, συμβουλή μας είναι να μην περπατήσετε πάνω στον πεσμένο κορμό δέντρου, αλλά να περάσετε στην απέναντι όχθη πατώντας πάνω στις πέτρες. Γλιστράνε λιγότερο.
Το τοπίο είναι μαγευτικό! Ένας καταρράκτης 10 μέτρων δημιουργεί μπροστά του μια λιμνούλα στην οποία κάποιοι προνοητικοί με μαγιό βουτάνε παρά τα παγωμένα νερά. Την ίδια ώρα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που δοκιμάζουν τις αναρριχητικές τους ικανότητες, σκαρφαλώνοντας στον βράχο που στέκεται απέναντι, μιας κι αποτελεί ιδανικό σημείο για φωτογραφίες, ίσως και για απομόνωση.
Κι αυτό γιατί στον ελάχιστο ελεύθερο χώρο που διαμορφώνεται ανάμεσα στο νερό και την πλαγιά συγκεντρώνονται δεκάδες άτομα τα Σαββατοκύριακα. Παρόλα αυτά, καταφέραμε και τις φωτογραφίες μας να βγάλουμε και να λικνιστούμε στην αυτοσχέδια κούνια από κορμό δέντρου και σχοινιά.
Γεμάτοι από εικόνες, ήχους και μυρωδιές παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας ότι ο δρόμος είναι εύκολος. Να ξέρετε, όμως, ότι υπάρχουν πολλές πεζοπορικές διαδρομές που μπορείτε να ακολουθήσετε, διαφορετικού βαθμού δυσκολίας.
Για παράδειγμα, από το φράγμα της Ραπεντώσας έχετε τη δυνατότητα να ανεβείτε το ρέμα και να σταθείτε μπροστά στα ερείπια ενός
παλιού πέτρινου γεφυριού. Επίσης, μπορείτε να ξεκινήσετε πεζοπορία από το τέρμα Ραπεντώσας, αν και η επιστροφή είναι πιο κουραστική λόγω ανηφόρας ή να επιλέξετε ως αφετηρία τη Σταμάτα.
Εμείς, πάντως, παρά την κούρασή μας, κατα την επιστροφή μας από τη λεωφόρο Διονύσου, κάναμε μία παράκαμψη για να επισκεφθούμε το Γερμανικό Νεκροταφείο – ένα από τα δύο στη χώρα μας. Το άλλο βρίσκεται στο Μάλεμε της Κρήτης.
Σε αυτό της Ραπεντώσας έχουν ταφεί 9.973 Γερμανοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ την ευθύνη για τον χώρο έχει αναλάβει ο Σύνδεσμος Φροντίδας Γερμανικών Τάφων Πολέμου.