Είναι δυνατό τα παιδιά μας επί χρόνια να διδάσκονται στο σχολείο για τη μεγάλη εκστρατεία των Αχαιών κατά της Τροίας, για τον αρχηγό τους τον Αγαμέμνονα και για το πώς εκείνος αργότερα δολοφονήθηκε από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, αλλά να μην εχουν επισκεφθεί ποτέ τις Μυκήνες; Αυτό σκεφτήκαμε κι εμείς και είπαμε να “ζωντανέψουμε” την ιστορία, να δώσουμε σάρκα και οστά στους ήρωες της Ιλιάδας, με μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών, μόλις μιάμιση ώρα από την Αθήνα. Μια επίσκεψη με “συνοδοιπόρους” τον Νίνο, τη Μαρία και τον Θοδωρή, που ανέτρεψε μύθους και για μας τους μεγάλους.
Πρώτα απ’όλα, πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος ότι ελάχιστα έχουν διασωθεί από το μεγαλείο του μυκηναϊκού πολιτισμού, καθώς ανάκτορα και ακροπόλεις παραδόθηκαν στις φλόγες, αιώνες πριν, κατά το πέρασμα των Δωριέων.
Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, όλοι – κι εμείς δεν ήμασταν εξαίρεση – στέκονται για την κλασική πόζα μπροστά από την πύλη των Λεόντων που οφείλει το όνομά της στο ανάγλυφο σύμπλεγμα των λιονταριών. Οι διαστάσεις της πύλης αλλά και των τειχών έκανε τους αρχαίους Έλληνες να πιστεύουν ότι είχαν χτιστεί από τους Κύκλωπες, καθώς θεωρούνταν αδύνατη η κατασκευή τους από ανθρώπινο χέρι.
Μόλις περάσαμε την πύλη, την προσοχή μας τράβήξε στα δεξιά ένας ταφικός περίβολος με κατακόρυφες πλάκες γύρω γύρω. Πληροφορηθήκαμε ότι εδώ βρέθηκαν έξι τάφοι, που ανήκαν σε μέλη της βασιλικής οικογένειας, καθώς και χρυσές νεκρικές προσωπίδες.
Στη συνέχεια, ανεβήκαμε τη μεγάλη ράμπα που οδηγεί στο ανάκτορο των Μυκηνών, ή σε ό,τι έχει απομείνει από αυτό, καθώς ολόκληρα τμήματα του μεγάρου είναι κατεστραμμένα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς εύκολα να συλλάβει τη μεγαλοπρέπεια που πρέπει να είχε κάποτε ο χώρος.
Σε αυτό το σημείο, στην κορυφή του λόφου που έχει θέα στην αργολική πεδιάδα, είναι εμφανή και τα σημάδια από το πέρασμα της φωτιάς το καλοκαίρι του 2020. Ο χώρος βέβαια καθαρίστηκε από τα καμμένα ξερά χόρτα, ωστόσο τα ελάχιστα καψαλισμένα δέντρα και οι θάμνοι σε αυτό το σημείο και στους δύο λόφους που περιβάλλουν τις Μυκήνες μάς θυμίζουν πόσο μεγάλη καταστροφή θα μπορούσε να έχει προκληθεί στην περιοχή, αν και διαθέτει μόνο χαμηλή βλάστηση.
Κι επειδή τα παιδιά πάντα βρίσκουν τρόπο και τόπο για να στήσουν το παιχνίδι τους – ακόμη και μέσα σε αρχαιολογικό χώρο – τα βρήκαμε να ανεβοκατεβαίνουν τα απότομα σκαλοπάτια της υπόγειας Δεξαμενής, που στην αρχαιότητα λειτουργούσε ως το κεντρικό υδραγωγείο της πόλης παίρνοντας νερό από την πηγή Περσεία, 360 μ. μακριά απο την ακρόπολη.
Ακολουθώντας κυκλική πορεία, βρεθήκαμε και πάλι έξω από την πύλη των λεόντων, για να επισκεφθούμε, με το ίδιο εισιτήριο, το Μουσείο που λειτουργεί στους πρόποδες του λόφου των Μυκηνών. Περίπου 2.500 εκθέματα φιλοξενεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι, όπως όλοι, έτσι κι εμείς σταθήκαμε να θαυμάσουμε ένα χρυσό προσωπείο που ανακάλυψε ο Ερρίκος Σλήμαν το 1876, γνωστό κι ως “προσωπείο του Αγαμέμνονα”, περίτεχνα κοσμήματα από τους βασιλικούς τάφους καθώς και πινακίδες της Γραμμικής Β.
Αν νομίζετε τώρα ότι φεύγοντας από τον αρχαιολογικό χώρο, τελειώνει και η περιήγηση, γελιέστε, γιατί λίγο παρακάτω απαραίτητη είναι η στάση στον Θησαυρό του Ατρέα ή αλλιώς “τάφο του Αγαμέμνονα”. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους και τελειότερους μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους και τον πιο εντυπωσιακό από τους εννέα που συνολικά έχουν βρεθεί στις Μυκήνες. Ένας τάφος με πολύ ψηλή θόλο που πάντα ήταν ορατός και τραβούσε την προσοχή των περιηγητών.
Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μας, καταλάβαμε ότι κι εμείς οι μεγάλοι μάθαμε ή θυμηθήκαμε πολλά πράγματα από όσα είχαμε διδαχθεί, όπως για παράδειγμα ότι η Ιλιάδα στην πραγματικότητα τελειώνει με τον θάνατο του Έκτορα και δεν περιλαμβάνει, όπως λανθασμένα νομίζουμε, τον θάνατο του Αχιλλέα, το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου και την άλωση της Τροίας. Εσείς το ξέρατε;
Το σχόλιο της Ελίτας και του Χρήστου: Η αλήθεια είναι ότι για μας μια μονοήμερη εκδρομή συνήθως συνοδεύεται και από λουκούλειο γεύμα. Κι επειδή τα μαγαζιά στο κοντινό, σύγχρονο χωριό των Μυκηνών μάς φάνηκαν κάπως τουριστικά, ζητήσαμε τη βοήθεια του καλού φίλου Μιχάλη που μένει στην περιοχή. Κάπως έτσι κινηθήκαμε προς το Χιλιομόδι και την οικογενειακη ταβέρνα Καμαρέτα μέσα στο πράσινο.
Ανησυχήσαμε κάπως όταν το GPS μάς οδήγησε σε χωματόδρομους έξω από το χωριό, αλλα μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν είδαμε, κυριολεκτικα στη μέση του πουθενά, εκατοντάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα, ακόμα και σε χωράφια. Βρήκαμε, λοιπόν, μια ταβέρνα γεμάτη από κόσμο και με τη μοναδική καινοτομία να διαθέτει δικό της κρεοπωλείο στο οποίο ο πελάτης διαλέγει μόνος του το είδος και το κομμάτι κρέατος που θα φάει. Στη συνέχεια, ο κύριος Ρούλης το κόβει μπροστά σας, το ζυγίζει και το δίνει στον ψήστη. Το αποτέλεσμα; Απλά γλείφαμε τα δάχτυλά μας…
Το σχόλιο των παιδιών : Μολονότι συνήθως μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι δεν είναι το φόρτε των παιδιών, σε αυτή την περίπτωση μπήκαν στη διαδικασία να φωτογραφίσουν ό,τι τους έκανε εντύπωση για να το δείξουν την επόμενη μέρα στο σχολείο. Δεν είναι και λίγο…
Οκτώβριος 2020